O obrazie:
Powierzchnie obrazów tej młodej, niezwykle utalentowanej gdańskiej artystki są zapełnione prawie monochromatycznymi płaszczyznami, ściszonymi barwami bez ostrych podziałów i wyraźnych granic. Kompozycja jest poruszona jedynie rytmem skomplikowanych linii, dających złudzenie wewnętrznego ruchu.
Mimowolnie angażujemy się w poszukiwania subtelnych przekazów tych stonowanych przedstawień, śledzenie splątanego duktu pędzla i śladów, jaki pozostawił w mokrej farbie, podejmujemy próbę zrozumienia emocji wywołanych daną chwilą czy przeżyciem.
Przy swojej gatunkowej jednorodności, każdy z tych obrazów pozostaje jedyny i niepowtarzalny w swoim rodzaju, podobnie jak poszczególne nuty składają się na wielką symfonię.
Abstrakcja jest dla artystki transcendentalnym językiem zmysłów. Za pomocą dłoni, w fakturze farby poszukuje subtelnych rytmów i harmonii. Intuicyjnie tworzy kształty i kolory, które stają się dla niej przedłużeniem czucia, materializacją oddechu. Stara się przełożyć metafizykę doświadczeń zmysłowych na formy wizualne. Często sięga do muzyki klasycznej, budując swoje kompozycje na podstawie analizy doznań słuchowych.
O stylu: abstrakcja
Sztuka abstrakcyjna (inaczej bezprzedmiotowa, nieprzedstawiająca) jest sztuką dekoracyjną bez wyobrażeń figuratywnych – czyli nie odzwierciedlającą świata rozpoznawalnych przedmiotów i znanej rzeczywistości.
Występowała od czasów prehistorycznych w różnych formach w większości poznanych kultur. Współczesny nurt abstrakcjonizmu powstał w Europie i Ameryce Północnej na początku XX wieku na tle szerszych przemian społecznych i swoistej rewolucji w sztuce w ogóle, kiedy to artyści zaczęli redukować znaczenie samego przedmiotu (tematu malarskiego) na rzecz procesu twórczego samego w sobie. Przez praktycznie cały XX wiek na całym świecie rozwijały się różne nurty i odmiany sztuki abstrakcyjnej, m.in. ekspresjonizm abstrakcyjny, abstrakcja impresyjna, geometryczna, organiczna, kaligraficzna, minimal art i wiele innych.
Za najważniejszych współczesnych malarzy abstrakcyjnych uważa się Jacksona Pollocka, Marka Tobeya, Pierra Soulagesa, Gerharda Richtera czy Franka Stella. Obrazy tych dwóch ostatnich malarzy sprzedają się na aukcjach za kwoty przekraczające 100 mln złotych.
ciekawostka: przez całe lata krytycy i eksperci zgodnie uważali, że pionierem i de facto twórcą abstrakcjonizmu jest rosyjski malarz Wasilij Kandinsky, a jego obraz z 1910 roku „Bez tytułu – pierwsza abstrakcyjna akwarela” uznaje się powszechnie za początek tego ruchu w sztuce.
Sytuacja nieco się skomplikowała po październiku roku 2018, kiedy to w nowojorskim Muzeum Guggenheima zainaugurowano wystawę 170 prac szwedzkiej malarki Hilmy af Klint „Hilma af Klint. Obrazy dla Przyszłości”. Ekspozycję w ciągu 12 miesięcy trwania odwiedziło przeszło 600 tys. osób, co stanowi największy sukces frekwencyjny w 60-letniej historii muzeum.
Hilma af Klint żyła i tworzyła w latach 1862 – 1944. Jako jedna z pierwszych kobiet, ukończyła z wyróżnieniem sztokholmską Akademię Sztuk Pięknych. Od 1906 roku, a więc na długo przez Kandynskym, Mondrianem czy Malewiczem, tworzyła znakomite obrazy abstrakcyjne (łącznie namalowała ich ponad 1.200), przeciwstawiając się panującej konwencji i radykalnie zrywając z realizmem.
W swoich pośmiertnych notatkach (zmarła w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku tramwajowym) wyraziła wolę, aby jej prac nie wystawić przez 20 lat od jej śmierci. Uznanie i rozpoznawalność jej prace zaczęły uzyskiwać dopiero od lat 80-tych XX wieku, jednak do tej pory nie uzyskała ona należnego sobie miejsca w podręcznikach historii sztuki. W losach jej spuścizny silnie odbija się wybiórcza logika obiegów sztuki i kaprysy rynku artystycznego.
O technice: olej na płótnie
Malarstwo olejne to sztuka malowania obrazów pigmentami (substancjami pełniącymi rolę czynnika barwiącego) rozpuszczonymi i wymieszanymi z pewnymi rodzajami olejów, najczęściej lnianym, orzechowym lub makowym. W ten sposób otrzymana farba charakteryzuje się dosyć długim czasem schnięcia pod wpływem powietrza. Podłożem obrazu olejnego mogą być różne materiały, takie jak tradycyjne płótno, sklejka, drewno lub nawet blacha miedziana.
Znany biograf malarzy włoskich Giorgio Vasari przypisywał w połowie XVI wieku wynalazek malarstwa olejnego renesansowemu malarzowi niderlandzkiemu, Janowi van Eyck (1390-1441) i ta opinia utrzymywała się przed bardzo długi czas. Jednakże początki tej techniki są zdecydowanie starsze, wiadomo że farbami olejnymi posługiwali się już malarze w starożytnym Egipcie, Grecji czy Rzymie. O długiej historii tej techniki świadczą też różne źródła pisane, między innymi żyjący na przełomie XI i XII wieku benedyktyński mnich Teofil Prezbiter w swoim słynnym traktacie o sztuce „Diversarum Artium Schedula” napisanym pomiędzy 1100 a 1125 podawał receptury farb olejnych sposoby ich mieszania przy wykorzystaniu oleju orzechowego.
Technika olejna oferuje szerokie możliwości wyrazu artystycznego. Malarze mają do dyspozycji gęstość i bogactwo koloru oraz możliwość uzyskania subtelnych połączeń barw i oddania najdrobniejszych szczegółów przedstawianej sceny. Farby olejne można nakładać zarówno subtelnymi, cienkimi i przezroczystymi warstwami (tzw. technika laserunkowa) lub grubo, budując wyraźną fakturę i rzeźbę powierzchni obrazu. Można je mieszać bezpośrednio na powierzchni obrazu (tak, jak to robił Jan van Eyck), co umożliwia łagodne przechodzenie pomiędzy kolorami bez pozostawiania śladów pędzla. Również rodzaj stosowanych narzędzi jest szeroki, artysta może pracować z farbą olejną różnymi pędzlami, szpachelkami i łopatkami. Gotowe obrazy olejne zazwyczaj pokrywa się werniksem w celu podbicia kolorów, nadać całości połysku i ochronić powierzchnię płótna przed kurzem, zarysowaniami czy wpływem światła.
W Europie malarstwo olejne dominowało zdecydowanie od XVI w. aż do początku XX w., kiedy to wynalezienie nowych, syntetycznych farb akrylowych dało malarzom bardzo interesującą i nie gorszą jakościowo alternatywę w wyborze materiału na obraz. Jednak pomimo niezaprzeczalnych zalet akryli malarstwo olejne pozostaje cały czas w powszechnym odbiorze synonimem „prawdziwego malarstwa” i ta pozycja nie wydaje się być specjalnie zagrożona.
O artystce:
Weronika Preker jest malarką zamieszkałą w Gdańsku. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. Erica Mendelsohna w Olsztynie. Obecnie jest studentką V roku Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku w pracowni malarstwa Jarosława Baucia oraz Mateusza Pęka.
Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Stypendystka “Lion’s Club”, Laureatka Makroregionalnego Przeglądu Rysunku, Malarstwa i Rzeźby, brała udział w wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych.
Więcej o malarce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
