O obrazie
Rzodkiewicz pokazuje się nam jako kronikarz miejsc unikatowych i ważnych dla urbanistycznej, historycznej i społecznej tkanki miejskiej Gdańska. Dał już próbki swoich możliwości w tej roli w kapitalnych pracach przedstawiających kioski handlowe przy ulicy Straganiarskiej, modernistyczny budynek LOT-u przy Wałach Jagiellońskich czy Hale Targowe z przełomu XIX i XX wieku.
To oczywiste więc, że wśród miejskich obrazów dedykowanych Gdańskowi nie mogło zabraknąć pracy poświęconej jednemu z najbardziej znanych i kojarzonych z tym miastem miejsc – Stoczni Gdańskiej. To symbol, który jest tak silnie związany z Gdańskiem i tak dla niego ikonicznym, jak Wieża Eiffla dla Paryża, Big Ben dla Londynu czy Times Square dla Nowego Jorku.
Na przykładzie tego obrazu możemy prześledzić drogę rozwoju kolorystyki artysty i zmiany w stosowanej przez niego palecie. Rzodkiewicz pracuje tutaj pędzlem nieco szorstko i pozornie niedbale, zostawiając pola czystego, tylko zagruntowanego płótna, podkreślając w ten sposób surową architekturę przemysłową, betonowe nadbrzeże, dymiące kominy miejskiej elektrociepłowni, budynki z surowej, czerwonej cegły po drugiej stronie kanału stoczniowego.
Jednocześnie stosując uproszczenia kolorów i detali, malarz porządkuje tą przestrzeń do poziomu pewnej syntezy. Nie chce odwzorować w tych obrazach jak najwierniej, tego co widzi. Ten zabieg daje odbiorcom nie tylko możliwość przeczytania świata oczami artysty, ale też wręcz zachęca do zagłębiania się w ten wyznaczony polem obrazowym wycinek rzeczywistości.
Z każdą pracą Filip Rzodkiewicz umacnia swoją pozycję na rynku polskiej sztuki współczesnej. Rozwija swoje wyczucie rytmu i koloru, a podejmowana tematyka sprawia, że jego obrazy oprócz wysokiej wartości artystycznej i inwestycyjnej są jednocześnie wyraźnym głosem młodych polskich artystów w sprawach ważnych nie tylko dla przedstawicieli jednego pokolenia.
O temacie obrazu: gdańska Stocznia Cesarska
Tereny tzw. gdańskiego Nowego Miasta od połowy XIX wieku były związane z przemysłem okrętowym. Rząd Pruski w 1844 roku podjął decyzję o wykupie gruntów leżących w obrębie tzw. Nowego Miasta, w dorzeczu Martwej Wisły, w celu zlokalizowania tam stoczni remontowej oraz zimowej przystani dla szkolnej żaglowej korwety „Amazone”.
Już po niecałych 10 latach stocznia została przemianowana na Królewską (Königliche Werft). Stale rozbudowywana, stała się wkrótce główną bazą marynarki pruskiej. Po wygranej przez Prusy wojnie z Francją w 1871 roku i ogłoszeniu powstania Cesarstwa Niemieckiego, stocznię przemianowano na Cesarską (Kaiserliche Werft Danzig). Po Kilonii i Wilhemshaven, była to wówczas największa stocznia pracująca na potrzeby szybko rozwijającej się niemieckiej marynarki wojennej. W czasie trwania I wojny światowej, zbudowano w niej łącznie 46 U-Bootów.
Po wojnie, postanowieniami Traktatu Wersalskiego, Stocznia Cesarska została w 1921r. objęta zakazem produkcji wojskowej i znalazła się w ramach Wolnego Miasta Gdańska. Przekształcona w przedsiębiorstwo międzynarodowe, została przestawiona na obsługę zamówień cywilnych. W okresie międzywojennym była głównym ośrodkiem remontowym polskiej floty handlowej. Zbudowano w niej również kilkanaście wodnosamolotów.
W czasie II wojny światowej Stocznia została przejęta przez III Rzeszę i ponownie budowano w niej łodzie podwodne. Z tego powodu była bombardowana prze lotnictwo alianckie. W marcu 1945 roku, po wyzwoleniu miasta, została w znacznym stopniu ograbiona i zdewastowana przez wojska sowieckie.
W 1947 roku dawną Stocznię Cesarską połączono z Stocznią Schichaua i powołano do życia Stocznię Gdańską. Swoją słynną nazwę – Stocznia Gdańska im. Lenia – przedsiębiorstwo otrzymała dopiero w 1967r.
Stocznia specjalizowała się w statkach rybackich i do przewozu drobnicy. Większość jednostek budowano gównie na eksport – przede wszystkim do ZSRR, ale też dla armatorów z wielu innych krajów: Niemiec, Norwegii, Meksyku, Holandii, Francji i Wielkiej Brytanii.
Niskie zarobki, trudne warunki pracy i chroniczne niedoinwestowanie były źródłem wielu strajków, napięć i wystąpień robotniczych. Pierwszy strajk robotniczy w Stoczni w czasach PRL miał miejsce już w 1957 roku. Ostatni – najbardziej znany, sierpniowy zryw w 1980 r. doprowadził w konsekwencji do ogromnych przemian społeczno – politycznych, nie tylko w Polsce ale i w pozostałych krajach socjalistycznych Europy Wschodniej i Środkowej.
Niestety, sama Stocznia też padła ofiarą zmian wywołanych przez strajk jej pracowników. Trudna sytuacja w światowym przemyśle stoczniowym, ale przede wszystkim świadome decyzje polityczne, w połączeniu z ewidentnym brakiem woli, pomysłu i wizji gospodarczej po stronie decydentów na wszystkich szczeblach administracji państwowej i samorządowej doprowadziły w sierpniu (co za chichot losu!) 1996 roku do ogłoszenia decyzji o upadłości przedsiębiorstwa.
Od tego czasu, w zmieniających się konfiguracjach organizacyjnych i własnościowych, podejmowane są różne próby zagospodarowania majątku, pozostałości bazy produkcyjnej i rewitalizacji terenów po stoczni. Ostatni rozdział tego serialu rozpoczął się w 2017 roku, kiedy to belgijskie firmy deweloperskie Re-vive i Alides nabyły znaczną część terenów po stoczniowych, z zamiarem przekształcenia tego miejsca w nową przestrzeń miejską.
O technice: technika mieszana
Artysta posługujący się technikami mieszanymi na pewno musi dobrze znać nie tylko właściwości poszczególnych materiałów użytych do malowania obrazu, ale też powinien orientować się w charakterystyce wzajemnego oddziaływania na siebie różnych rodzajów farb, sposobie krycia i przenikania kolorów, czy też rozumieć wpływ różnicy w czasie schnięcia różnych farb na planowanie kompozycji.
Chociaż dzisiaj producenci farb olejnych i akrylowych oferują już bardzo zaawansowane jakościowo i niewiele się od siebie różniące produkty, to zawsze pozostają pewne subtelne różnice, które właściwie wykorzystane i podkreślone wzmocnią końcowe efekty fakturowe i kolorystyczne dzieła, trudniejsze lub nawet niemożliwe do osiągnięcia przy wykorzystaniu tylko jednego medium.
O artyście: Filip Rzodkiewicz
Ukończył z wyróżnieniem Liceum Sztuk Plastycznych im. Jacka Mydlarskiego w Gdańsku Oliwie. Student V roku ASP w Gdańsku, na kierunku Malarstwo. Rozpoczął studia w pracowni śp. prof. Józefa Czerniawskiego, później prof. ASP dr hab. Aleksandry Jadczuk, a obecnie w pracowni Rektora uczelni, prof. ASP dr hab. Krzysztofa Polkowskiego. Otrzymał dwukrotnie Stypendium Prezesa Rady Ministrów, jest też finalistą IV edycji prestiżowego, ogólnopolskiego Konkursu im. Wojciecha Fangora w 2022 roku. Brał udział w licznych wystawach zbiorowych oraz indywidualnych, sam też jest organizatorem i kuratorem wystaw prac studentów i absolwentów uczelni artystycznych.
Jest uważany za jednego z najzdolniejszych i najbardziej rokujących rozwojowo malarzy młodego pokolenia polskich artystów. Tworzy w oryginalnej technice własnej, łącząc na płótnie tradycyjne farby akrylowe i oleje z metodami bliskimi sztuce graffiti. Jego obrazy wyróżniają się neoekspresjonistycznym stylem i wyraźną fakturą, często stosuje też silne kontrasty barwne i walorowe. Konsekwentnie rozwija swój własny, niepowtarzalny język artystycznej wypowiedzi i charakterystyczny styl malarski, odznaczający się swobodnym wykorzystywaniem szerokiej palety kolorów i świetnie wplatanymi w kompozycję liniami, barwnymi polami i kształtami z zatartymi krawędziami.
Prace Rzodkiewicza ze względu na swoje walory artystyczne i inwestycyjne szybko znajdują uznanie rynku i znajdują się w licznych zbiorach w Polsce i za granicą. Więcej o artyście przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
