O obrazie
Głównym warunkiem powstania dobrego obrazu jest jego przemyślana koncepcja i wykonany według niej projekt. „Martwa natura z czerwonym dzbankiem” jest właśnie przykładem takiej pracy: barwy, formy, kontrasty i ich wzajemne związki tworzą tutaj zrównoważoną, cieszącą oko całość.
Kompozycja zachęca do spojrzenia na obraz jak na układ przedmiotów, w którym przestrzenie między formami są tak samo ważne, jak same kształty. Artystka jako budulec pracy wykorzystała wszystkie barwy powstałe z rozszczepienia w pryzmacie wiązki białego światła tak zgrabnie, że mamy wątpliwości czy w obrazie przypadkiem nie dominuje sam kolor, a motyw jest wykorzystany już tylko jako formalny pretekst. Ten obraz wręcz dźwięczy kolorami i kontrastami dopełniających braw o czystym brzmieniu, tak jak czasami dźwięczą szklane naczynia w domu, kiedy ulicą przejedzie ciężki pojazd.
Głębia nie została pokazana poprzez tradycyjne uporządkowanie przedmiotów i ustawienie ich jeden za drugim wzdłuż linii naukowej perspektywy, czy grą światła i cienia. Tutaj mamy do czynienia z nadaniem obiektom kolorystycznej przezroczystości i takim ułożeniem barwnych pól tła, że całość tworzy perspektywę przestrzeni.
Ta świetna pod każdym względem kompozycja będzie znakomitym dodatkiem do każdego wnętrza, a jego pogodna harmonia poprawi nastrój nawet w pochmurny dzień.
O tematyce
Martwa natura w malarstwie to przedstawienie przedmiotów nieożywionych, takich jak instrumenty muzyczne, świece, książki, najróżniejsze produkty spożywcze, naczynia i inne utensylia kuchenne czy przedmioty wyposażenia domu. Czasami mogą pojawić się niewielkie żyjące zwierzęta, a nawet ludzie – jednak nigdy nie jest to temat dominujący. Jest to jeden z najstarszych tematów malarskich wykorzystywanych w sztuce wizualnej przez człowieka, czego przykładem mogą być doskonale zachowane, świetne freski czy mozaiki z wyobrażeniami martwej natury odnalezione w starożytnych Pompejach czy Herkulanum. W następnych epokach w Europie temat ten przechodził różne koleje – w niektórych krajach (np. Niderlandach) artyści osiągnęli niebywały poziom biegłości w przedstawianiu martwej natury, podczas gdy we Francji długo był traktowany jako najniższy rodzaj malarstwa, zwykły popis zręczności warsztatowej pozbawiony większych walorów artystycznych. Dopiero dzięki impresjonistom na przełomie XIX i XX martwa natura zaczęła odzyskiwać status równy innym tematom malarskim. Dzisiaj jest jednym z najbardziej popularnych motywów, po które często sięgają malarze wszystkich szkół i kierunków.
Ciekawostka: historycy sztuki rozróżniają dużo formalnych typów martwych natur, w zależności od rodzaju dominujących rzeczy przedstawionych na obrazie; mamy więc martwą naturę śniadaniową (bankietową), owocową, kwiatową (z bukietami ciętych kwiatów), z instrumentami muzycznymi, alegoryczną, wyobrażające przedstawienia iluzjonistyczne i gabinet osobliwości, wanitatywną (niosącą przesłanie o marności życia, przemijaniu czasu i nieuchronności śmierci), zwierzęcą (na przykład martwe, upolowane ptaki), targową i kuchenną (z przedstawieniem spiżarni lub straganów) oraz mieszaną, gdzie w kompozycji ułożonej przez malarza nie ma dominującego wątku, tylko dużo zgromadzonych przedmiotów różnego rodzaju, od książek, przez czaszki, owoce czy mięso do sprzętów domowych.
O technice: akryl na płótnie
Farby akrylowe do powszechnego użycia w sztukach wizualnych zaczęły wchodzić od początku lat 50-tych ubiegłego stulecia, więc na tle wielu tysięcy lat wykorzystywania przez ludzi najrozmaitszych środków do wyrażania swoich artystycznych wizji jest to jeden z najnowszych materiałów malarskich. Oprócz substancji barwiących (pigmentów), akryle malarskie mogą zawierać również różne substancje dodatkowe zmieniające ich lepkość i szybkość wysychania na płótnie (np. gumę arabską). Farbami akrylowymi można malować na praktycznie każdym rodzaju podobrazia, nawet na szkle czy metalu, stąd ich popularność wśród artystów twórców street-artowych czy posługujących się techniką graffiti jako swoim środkiem wyrazu.
Można czasami usłyszeć głosy, że jest to łatwa i prosta w użyciu farba, po którą chętnie sięgają mniej doświadczeni czy wprawni warsztatowo malarze, studenci szkół artystycznych czy wręcz amatorzy. Istotnie, jednymi z cech charakterystycznych dla tych farb jest szybkość wysychania, łatwość nakładania i częściowe prześwitywanie. Jednak, po wyschnięciu artystyczne farby akrylowe są praktycznie niezmywalne i trudno podatny na korekty, co powoduje że każdy obraz tworzony w tej technice musi być bardzo dobrze przemyślany i zaplanowany, zarówno w aspektach kompozycyjnych jak i kolorystycznych. Jest to więc tworzywo wbrew obiegowej opinii o wiele bardziej wymagające i mniej tolerancyjne na błędy w procesie malarskim.
W zastosowaniach artystycznych mogą być kładzione zarówno grubo (tzw. impast), budując wyraźną fakturę obrazu podobnie jak w przypadku farb olejnych, lub też laserunkowo, czyli cienkimi przezroczystymi warstwami. Malarstwo akrylowe jest więc pewną alternatywą dla malarstwa olejnego, jednak dla wzmocnienia efektów fakturowych i kolorystycznych malarze często łączą obie te techniki.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
