Klaudia Choma – Żbik

O temacie obrazu

Pomimo że ten drapieżny kot został pierwszy raz opisany w już 1775 roku przez niemieckiego przyrodnika Johanna Christiana Schrebera, do tej pory żbik jest jednym z najmniej poznanych gatunków zwierząt; główne z powodu nocny trybu życia oraz przysłowiowego kociego charakteru. Zamieszkuje gęste lasy obszarów górskich, najlepiej jednak czuje się skraju kompleksów leśnych. Poluje na otwartych terenach, takich jak pola, łąki czy śródleśne polany. Jest samotnikiem i w pary łączy się tylko w okresie godowym. Często krzyżuje się z kotem domowym.  

Żbik jest nieco większy od domowego kota. Samiec ma przeciętnie od 52 do 67 cm długości (bez ogona) i waży od 6 do nawet 10 kg. Samica jest nieco mniejsza i mierzy średnio od 44 do 64 cm, a jej masa ciała to ok. 4-6 kg. Puszysty ogon żbika może mieć od 25 do 32 cm długości w przypadku samic i 26 do 35 cm w przypadku samców.

Obok rysia, jest drugim występującym w Polsce gatunkiem kota drapieżnego. Oba te gatunki są u nas objęte ścisłą ochroną gatunkową; szacuje się że żyje u nas (głównie tereny woj. podkarpackiego) nie więcej niż 200 żbików.

O obrazie

Obrazy z cyklu poświęconego przyrodzie Klaudii Chomy to portrety wykonane z psychologiczną zaciętością: każde ze stworzeń występuje na płótnach jako pierwszoplanowy bohater, wyodrębniony z bezczasowego, mglistego tła. Nawet najmniejsze z istot żywych zdają się opowiadać swoją własną historię, zaś ich prezencja przekonuje o niebanalnej osobowości i charakterze. 

Warsztatowa precyzja autorki zasługuje na osobną uwagę: delikatność piór i futra odczuwa się niemal fizycznie, a umaszczenie bohaterów podkreślają migotliwe przejścia kolorystyczne. Charakterystyczna technika malarska Klaudii Chomy pozostaje niezmienna niezależnie od przedstawionego motywu; jej dzieła łączy przygaszona, ziemista lub szara gama kolorystyczna. Widz nie odnajdzie w nich silnych kontrastów światło-cieniowych czy wyrazistego linearyzmu: światło i modelunek poprowadzone są miękko i delikatnie.

Naturalna, swobodna kompozycja zmierza ku asymetrii, zaś jej dynamika osiągnięta zostaje poprzez antagonizm pomiędzy fakturowo potraktowanym, monochromatycznym tłem a realistycznym, pełnym ekspresji obiektem. To właśnie drugi plan: opracowany szaro-ziemistymi impastami, jest wspólnym mianownikiem wszystkich prac warszawskiej malarki, nadając im wyraz odrealnienia i melancholii.

Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. 

Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę.