O rzeźbie
Ceramiczne figurki Mariusza Dydo to rezultat pracy rękodzielniczej w doskonałej postaci. Ich precyzyjne wykonanie, zdobienie i zamknięta w formie ekspresja sprawiają, że czerpiemy dużą przyjemność z ich posiadania. Pomimo niewielkich rozmiarów stanowią znakomite i zauważalne uzupełnienie każdego wnętrza, a lekka forma i przekaz zdobywają serca licznego grona odbiorców. Zwłaszcza dużą popularnością cieszą się serie postaci zwierzęcych.
Ta kameralna, dekoracyjna praca jest bardzo udanym połączeniem sztuki w najlepszym wydaniu i dekoracyjnego wystroju wnętrz. Piękno i ekspresja zamknięte w tej niedużej formie (14,5 x cm x12,0 cm x 6,0 cm) znakomicie oddziaływa na nasze zmysły estetyczne.
Charakterystyczna malatura figurki (pasy i kleksy farby w chłodnym, kobaltowym niebieskim kolorze na białym korpusie) została wykonana podszkliwnie i jest inspirowana obrazami Jacksona Pollocka (1912-1956), słynnego amerykańskiego malarza i czołowej postaci abstrakcyjnego ekspresjonizmu. Rogi i kopyta żubra są dodatkowo pokryte 24-karatowym złotem.
Idealny nabytek dla kolekcjonerów zbierających nieduże, artystyczne bibeloty i kolekcjonujących kameralne rzeźby i figurki. Rzeźba doskonale nadaje się również na niepowtarzalny i elegancki prezent. Trafiony upominek zawsze sprawia radość nie tylko obdarowanemu, ale także obdarowującemu. Dlatego warto wręczyć naszym bliskim, lub osobom na których nam zależy coś naprawdę wyjątkowego, a jednocześnie niepowtarzalnego. Ten ceramiczny bibelot z dumą zagości na półce lub stoliku, w centralnej części stylowo urządzonego salonu czy na półkach lub komodzie z pamiątkami godnymi ekspozycji.
Taki prezent może być również zachętą do rozpoczęcia wspaniałej przygody z kolekcjonowaniem pięknych przedmiotów i w tej uroczej postaci może być początkiem nowej pasji, której można oddawać się z całym zaangażowaniem.
O materiale: ceramika
Ceramika (od greckiego słowa keramos – ziemia, glina) to ogólna nazwa bardzo szerokiej gamy wyrobów artystycznych i użytkowych, wytwarzanych z różnych minerałów (materiałów ceramicznych), takich jak glina, skalenie, kwarc, tlenki różnych pierwiastków czy kaolinit. Z tej grupy zwłaszcza glina od niepamiętnych czasów stanowi podstawowy surowiec do wyrobu ceramiki.
Po wymieszaniu surowców, odpowiednim wymodelowaniu, uformowaniu i osuszeniu dany przedmiot wypala się (jedno lub wielokrotnie) w piecach w wysokich temperaturach (od 900 do nawet 2000 °C ). Niektóre wyroby ceramiczne po wypaleniu pokrywa się szkliwem (glazurą). Wyroby ceramiczne po d kątem przeznaczenia użytkowego użytkowy możemy podzielić na ceramikę budowlaną, przemysłową, techniczną, artystyczną, rzeźbiarską i naczyniową. W zależności od składu surowcowego, wyroby ceramiczne są klasyfikowane do różnych grup jakościowych: od wysublimowanej, najwyższej jakości chińskiej porcelany do surowej, nieszkliwionej terakoty.
W ceramice występują trzy podstawowe metody produkcji: lepienie ręczne, toczenie na kole garncarskim oraz odlewanie w gipsowych formach. Ta ostatnia metoda produkcji jest obecnie najbardziej popularna zarówno w dużych fabrykach, jak i małych manufakturach i w ten sposób powstaje zdecydowanie najwięcej przedmiotów ceramicznych. Charakteryzuje się ona wysokim stopniem powtarzalności i jakości (chociaż wszystko oczywiście zależy od staranności wykonania modelu i formy), a unikatowość w ten sposób wytworzonego przedmiotu osiąga się w procesie jego kreatywnego wykończenia i artystycznego ozdobienia.
Każdy produkt ceramiczny wytwarzany w manufakturach artystycznych, niezależnie od metody produkcji, jest zwieńczeniem wielu lat prób, doświadczeń z materiałami ceramicznymi i eksperymentowania z modelowaniem samego procesu produkcji. Wymaga opanowania i połączenia czysto technicznych, warsztatowych umiejętności pracy z materiałem i urządzeniami z dogłębną znajomością właściwości stosowanych surowców i procesów zachodzących na poszczególnych etapach produkcji.
O technice: ceramika odlewana:
Proces powstania przedmiotu ceramicznego wykonanego w technice odlewania składa się z następujących głównych etapów: opracowanie projektu i wykonanie modelu przedmiotu, przygotowanie formy (zwykle gipsowej, jedno lub wieloczęściowej, w zależności od poziomu komplikacji odlewu), wyrobienie płynnej (lejnej) masy ceramicznej, odpowiednie zalanie formy, tężenie masy w formie, wyjęcie z formy i obróbka surowego odlewu, wypalanie i zdobienie. W zależności od projektu, artysta decyduje o rodzaju końcowego rodzaju wykończenia i ozdobienia przedmiotu; może pokryć wyrób szkliwem (płynną, wodną zawiesiną różnych zmielonych minerałów i tlenków metali) oraz malowaniem na- lub pod szkliwnym. W przypadku szkliwienia przedmiot poddaje się ponownej obróbce cieplnej (drugiemu wypalaniu).
Ciekawostka: podobnie jak w przypadku wielu innych, przełomowych odkryć dokonanych w starożytności, prawdopodobnie nigdy nie poznamy nazwiska wynalazcy koła garncarskiego, czy też regionu, z którego pochodził. Według niektórych źródeł, urządzenie to pojawiło się pierwszy raz około 3200 roku p.n.e. w Mezopotamii i pozwoliło na masowe wytwarzanie i zdobienie naczyń i przedmiotów ceramicznych, znacznie poprawiając wydajność i jakość dotychczasowych technik ręcznych. Stopniowo wynalazek koła garncarskiego rozpowszechniał się w innych regionach Bliskiego Wschodu i w niektórych krajach przenikał nawet do strefy wierzeń. W starożytnym Egipcie wierzono a przykład, że stwórcą ludzi był bóg Chnum, który miał ulepić człowieka z gliny właśnie na kole garncarskim; sceny przedstawiające wizerunki boga Chnum przy kole garncarskim pojawiają się w sztuce staroegipskiej mniej więcej od roku 1500 p.n.e. Koła garncarskie znane były również w Grecji (ok. 1800–1600 p.n.e.) i Italii (od VIII w. p.n.e.). Na ziemie dzisiejszej Polski wynalazek koła garncarskiego przybył relatywnie późno, prawdopodobnie ok. III wieku p.n.e. wraz z napływowymi Celtami. Najbardziej znane w Polsce stanowisko archeologiczne, gdzie znaleziono ceramikę wytwarzaną na kole garncarskim znajduje się w Małopolsce, w okolicach krakowskiej Nowej Huty.
