O obrazie:
Obraz łączy w sobie elementy malarstwa klasycznego (portret) z nowoczesnymi technikami i estetyką. Wyraźna jest kontrastowa kolorystyka, oparta na dominującej czerwieni z akcentami bieli, oraz charakterystyczne dla artysty uproszczone, zgeometryzowane formy.
Portret przedstawia sylwetkę siedzącej bokiem do widza kobiety, ubranej i uczesanej według kanonów mody z lat 60. ubiegłego wieku. Również widoczna na lewej ręce biżuteria (grube, kolorowe bransoletki w paski i geometryczne wzory) jest typowa dla tego okresu. Twarz kobiety skierowana w naszą stronę jest pełna wyrazu, a jednocześnie skrywa w sobie wiele tajemnic.
Modelka jest przedstawiona na tle ściany ozdobionej licznymi, regularnie rozmieszczonymi kołami, tworzącymi rytmiczny wzór. Tło obrazu jest istotnym elementem jego kompozycji; charakteryzuje się przede wszystkim intensywną kolorystyką, zdominowaną przez odcienie czerwieni. Geometryczne wzory i kontrastowe kolory przypominają ornamentykę często wykorzystywaną w stylu art déco, który był popularny w latach 20. i 30. XX wieku.
Ale właśnie ta prostota formy i intensywność kolorów sprawiają, że obraz jest tak uniwersalny. Każdy może znaleźć w nim coś dla siebie, odczytać go na swój własny sposób. To obraz, który działa na wyobraźnię i emocje. o obraz, który zapada w pamięć i skłania do refleksji.
O temacie obrazu: portret
Portret jest artystycznym wizerunkiem przedstawiającym określonego człowieka (zwłaszcza jego twarz), z uwzględnieniem indywidualnych cech wyglądu fizycznego, urody, czasami też stanu psychicznego. Stosowany jako temat w różnych dziedzinach sztuki wizualnej (malarstwo, rzeźba, grafika, fotografia), portret jako gatunek ma długą historię i wiele odmian. Biorąc pod uwagę różne kryteria, dzieli się kilkanaście typów, np. portret zbiorowy, autoportret, karykatura, miniatura, realistyczny lub imaginacyjny, fikcyjny. Jest jednym z najstarszych i najczęściej spotykanych gatunków sztuki. Był tworzony zarówno jako pamiątka osobista, rodzinna i jako przedstawienie oficjalne, by upamiętnić godność pełnioną przez portretowaną osobę.
Jako samodzielny gatunek malarski był wysoko ceniony i rozwijany w kulturach starożytnej Azji, dalekiego i bliskiego wschodu (na przykład w Egipcie w już w okresie Średniego Państwa c. 2 tys. lat p.n.e. powstawały portrety psychologizowane). W Europie w wiekach średnich miał niewielkie znaczenie i pełnił raczej rolę uzupełniającą w scenach religijnych. Dopiero od czasów renesansu sztuka portretowa znów weszła w główny nurt praktyki artystycznej, poszerzając swój zakres i obejmując rozmaite warstwy społeczne.
Na tle przyspieszającego postępu technicznego przełomu wieków i towarzyszących mu zmian społecznych, powstało wiele nowych i awangardowych kierunków w sztuce. Nowo powstające media – fotografia i film, stały się mocnym zagrożeniem dla tradycyjnej funkcji dokumentacyjnej malarstwa, nie tylko zresztą portretowego. Artyści tworzący portrety musieli więc jakoś odnaleźć się w tej szybko zmieniającej się rzeczywistości; adoptowali zatem i wprowadzali do malowanych przez siebie portretów idee impresjonizmu, kubizmu czy nawet surrealizmu tworząc wizerunki przedstawianych modeli w sposób do tej pory niespotykany.
W dzisiejszych czasach portret pozostał jednym z najbardziej popularnych obszarów artystycznej wypowiedzi, tworzony w praktycznie wszystkich stylach i kierunkach.
Ciekawostki o portretach: jednym z najbardziej znanych i rozpoznawalnych obrazów na świecie jest portret. Chodzi oczywiście o słynne dzieło Mona Lisa pędzla mistrza włoskiego renesansu, Leonarda da Vinci. Obraz znajduje się w paryskim Luwrze, gdzie co roku ogląda go około 10 mln osób.
W 1911 roku Vincenzo Peruggia, 29 letni szklarz pracujący na co dzień w muzeum przy oprawie obrazów podjął udaną próbę kradzieży tego słynnego obrazu. Początkowo w kręgu osób podejrzanych o ten czyn znaleźli się słynny poeta Guillaume Apollinaire (którego nawet na chwilę zatrzymano w areszcie), a również malarz Pablo Picasso. Dochodzenie w tej sprawie było prowadzone bez większych rezultatów już ponad dwa lata, kiedy to sprawca sam zgłosił się do pewnego włoskiego antykwariusza z Florencji z propozycją sprzedaży Mony Lisy. Ten oczywiście powiadomił policję, która zatrzymała złodzieja z obrazem w hotelu.
Vincenzo Peruggia początkowo motywował swój czyn pobudkami patriotycznymi – chciał zwrócić dzieło Leonarda ojczystemu krajowi. Sąd nie dał wiary tym tłumaczeniom i skazał go w sumie na 7 miesięcy więzienia – jednak trzeba przyznać, że była to kara raczej symboliczna, biorąc pod uwagę przedmiot kradzieży. Po odbyciu kary i służbie wojskowej na froncie podczas I wojny światowej, Vincenzo ożenił się i prowadził przykładne życie, zarabiając na… sprzedaży obrazów.
Według dzisiejszej wyceny dzieła Leonarda na potrzeby ubezpieczenia, jego wartość może sięgać ponad 850 mln dolarów.
O technice: farba akrylowa
Żywica akrylowa została wynaleziona przez niemieckiego chemika Otto Karla Röhma na początku lat 30-tych XX wieku. Już w 1934 roku niemiecka firma chemiczna BASF opracowała pierwszą nadającą się do użytku dyspersję akrylową (mieszaninę wody i cząsteczek żywicy akrylowej), która została opatentowana przez firmę Röhm and Haas. Ta syntetyczna farba łączyła niektóre właściwości klasycznej farby olejnej i akwareli.
Obecnie farba akrylowa to jeden z najpopularniejszych mediów malarskich współczesnych artystów. Jej wszechstronność, szybkie schnięcie i trwałość sprawiają, że jest chętnie wybierana zarówno przez początkujących, jak i doświadczonych malarzy.
Jedną z największych zalet farb akrylowych jest to, że schną bardzo szybko, co pozwala na szybkie nakładanie kolejnych warstw farby. Farby akrylowe można rozcieńczać wodą, co pozwala uzyskać różne efekty, od gęstych pasteli po transparentne glazury. Po wyschnięciu farby akrylowe tworzą trwałą, wodoodporną powłokę. Farby akrylowe są praktycznie bezwonne, co jest dużą zaletą dla osób wrażliwych na zapachy. Można je nakładać na różne podłoża, takie jak płótno, drewno, papier czy ceramika.
Dostępna jest ogromna paleta kolorów, co daje artystom niemal nieograniczone możliwości. Dodatkowo, farby akrylowe można łatwo mieszać ze sobą, tworząc nowe, autorskie kolory i odcienie.
Farby akrylowe są wykorzystywane w wielu technikach malarskich, takich jak: malarstwo sztalugowe, malarstwo ścienne (dekoracja ścian, tworzenie murali i innych form sztuki ściennej), kolaż czy mixed media.
Podsumowując, farby akrylowe to wszechstronne i łatwe w użyciu medium malarskie, które pozwala na realizację wielu artystycznych wizji. Ich popularność wynika z połączenia trwałości, szybkości schnięcia i szerokiej gamy możliwości zastosowania.
Obrazy wykonane farbami akrylowymi są trwałe i odporne na działanie czynników zewnętrznych, jednak podobnie jak w przypadku malarstwa olejnego, gotowy obraz akrylowy często pokrywa się izolacyjną warstwą usuwalnego werniksu w celu dodatkowej ochrony i zabezpieczenia farby przed kurzem, promieniowaniem UV czy zarysowaniami.
O artyście:
Michał Warecki urodził się w 1970 roku. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie też mieszka i tworzy. Maluje w indywidualnym, łatwo rozpoznawalnym stylu, który nazywa nadekspresjonizmem. Charakterystyczne są dla jego twórczości zwłaszcza portrety kobiece.
Więcej o artyście przeczytasz tutaj.