O obrazie:
Piotr Desperak podejmuje w swoich pracach tematy, obejmujące problemy o wymiarze społecznym. Na całym świecie przedstawienie trzech mądrych małp jest znanym kulturowym wątkiem reprezentującym przysłowie: nie widzieć, nie słyszeć i nie mówić nic złego. Chociaż jest to stosunkowo nowoczesne powiedzenie na Zachodzie, to na Wschodzie, skąd się wywodzi, jego pochodzenie i fizyczna reprezentacja sięgają starożytności.
Uważa się, że motyw trzech małp pochodzi pierwotnie z Indii, skąd wraz ze stopniowym rozprzestrzenianiem się buddyzmu trafił kolejno do Chin (pisał o nim w swoich refleksjach moralnych słynny filozof Konfucjusz) a następnie w VIII wieku do Japonii. Posągi trzech małp były tam często ustawiane na skrzyżowaniu dróg na cześć Koshina, boga dróg, oraz umieszczane w świątyniach. W pochodzącej z 1627 roku świątyni Toshogu w Nikko znajduje się znana, ośmiopanelowa rzeźba przedstawiająca kodeks postępowania opracowany przez Konfucjusza, gdzie jednym z paneli są przedstawione właśnie trzy mądre małpy. Motyw ten stał się popularny na Zachodzie na początku XX wieku, gdzie początkowo pełnił rolę talizmanu przynoszącego szczęście – zwłaszcza wśród żołnierzy walczących na frontach pierwszej wojny światowej.
Trzy mądre małpy reprezentują moralne przesłanie, aby nie patrzeć, nie słuchać ani nie mówić niczego złego, a także być moralnie prawym w obliczu wszelkiego zła. Jednak przysłowie jest czasami używane sarkastycznie wobec tych, którzy przymykają oko na coś moralnie lub prawnie złego. Jakby udając, że nie widzą wykroczenia, nie zostaną za nie pociągnięci do odpowiedzialności.
W całej historii zwierzęta były często wykorzystywane przez różnych artystów do symbolicznego przedstawiania wartości, wierzeń czy przysłów. Trzy mądre małpy są przypomnieniem buddyjskiej nauki, że jeśli nie zobaczymy, nie usłyszymy ani nie powiemy zła, zostaniemy oszczędzeni od zła. To przesłanie moralne pozostaje istotne w naszych czasach, a ich przedstawienie jest jednym z najpopularniejszych motywów na całym świecie.
Ciekawostka: Mahatma Ghandi, mąż stanu, jeden z twórców współczesnej państwowości indyjskiej prowadził i propagował styl życia oparty na nie przywiązywaniu znaczenia do rzeczy materialnych. Jednym z niewielu wyjątków od tej filozofii był mały posąg trzech małp, nazwanych Bapu, Ketan i Bandar. Dzisiaj statuetka trzech małp jest eksponowana w Ahmedabad w stanie Gudżarat, gdzie Gandhi mieszkał w latach 1915-1930 i skąd wyruszył w swój słynny solny marsz, rozpoczynając drogę do niepodległości kraju.
O technice:
Technika mieszana wymaga od malarza dogłębnej znajomości nie tylko samego rzemiosła artystycznego, ale również posiadania szerokiej wiedzy na temat właściwości użytych materiałów. Czym innym jest mieszanie kolorów i budowa kompozycji przy wykorzystaniu farb jednego rodzaju, na przykład olejnych lub akwareli, a czym innym rozegranie projektu malarskiego w oparciu o różne, często bardzo się od siebie różniące tworzywa. Różne farby różnie schną, różnie reagują kolorystycznie na styku z innymi materiałami, inaczej buduje się faktura obrazu.
Piotr Desperak wypracował swoją własną, oryginalną technikę malarską, polegającą na wykorzystywaniu miedzy innymi szkła wodnego, pigmentów, farb akrylowych i olejnych. Wydobywa w ten sposób pełne bogactwo tonalne i świetnie wykorzystuje najlepsze cechy każdego z użytych materiałów, uzyskując wyjątkowe efekty niemożliwe do osiągnięcia przy użyciu tylko jednego czy nawet dwóch rodzajów tworzyw. Kolorystyka obrazów wykonanych w tej technologii podlega procesowi subtelnej, powolnej przemiany w miarę upływu czasu – te obrazu literalnie mają żyjącą, wewnętrzną duszę.
Ciekawostka: Kolaż należy do nowszych technik mieszanych, którą do rangi sztuki podnieśli na początku XX w. twórcy kubizmu: Geoges Braque i Pablo Picasso. Jest to kompozycja złożona z fragmentów różnych materiałów: gazet, tkanin, zdjęć itp., naklejanych na płaskiej powierzchni, często z użyciem różnych typów farb. Jego trójwymiarową odmianą jest asamblaż, który oznacza kompozycję wykonaną z takich obiektów jak garnki, elementy garderoby, pędzle, talerze, łyżki, klucze, czy zwykłe patyki. Niemiecki artysta Anselm Kiefer w latach 70-tych namalował serię symbolicznych krajobrazów, przy pomocy lampy lutowniczej nakładał na płótno słomę, ołów, glinę czy popiół zmieszany z różnymi żywicami. Amerykanin Julian Schnabel tworzył obrazy na niekonwencjonalnych podłożach: brezent czy skóry zwierzęce, w które włączał poroża jeleni, gałęzie i potłuczoną porcelanę. Jego obrazy są wystawiane m.in. w Guggenheim Museum w Nowym Jorku.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
