Praca charakteryzuje się bardzo dobrą kompozycją i starannym wykonaniem w łączonych technikach grafiki artystycznej, akwaforty z akwatintą. Przedstawia stary kuter żaglowy ze zdjętymi żaglami i przycumowany do nabrzeża; widać, że morze w basenie portowym jest wzburzone. Świetny dodatek do każdego wnętrza, zarówno w mieszkaniu jak i w biurze, jak również znakomity prezent o wysokich walorach artystycznych.
Opis techniki
Akwaforta (inaczej kwasoryt) to technika graficzna wklęsła powstała w Niemczech pod koniec XV wieku, a pierwsza znana, datowana akwaforta przedstawiająca kobietę kąpiącą stopy (zobacz grafikę tutaj: Woman_bathing_her_feet) została wykonana w 1513 roku przez Ursa Grafa, szwajcarskiego grafika, złotnika i malarza. Jej nazwa pochodzi od włoskiego określenia kwasu azotowego [acquaforte – mocna woda, czyli kwas azotowy]. Polega na wykonaniu specjalnymi narzędziami (na przykład stalową igłą, rysikami, a nawet stalowymi gąbkami) rysunku na pokrytą werniksem matrycy, którą jest specjalnie przygotowana, odtłuszczona i wypolerowana płytka metalowa (zazwyczaj miedziana, może być też cynkowa, mosiężna, stalowa) o grubości od 1 do 2 mm. Po wykonaniu rysunku płytkę umieszcza w kwasie, który wytrawia metal w miejscach, gdzie rysik zdrapał warstwę kwasoodporną. Czas trawienia wynosi zwykle od 5 do maksymalnie 60 minut, przy czym w celu uzyskania subtelnych efektów tonalnych jedną matrycę pokrywa się werniksem i wytrawia wiele razy. Po wytrawieniu płytkę pokrywa się farbą i umieszcza w specjalnej prasie, gdzie na mokrym papierze wykonuje się odbitki w postaci czarnych linii. Jest to czasochłonna technika, wymagająca znajomości rzemiosła artystycznego i trudnego procesu technologicznego. Posługiwali się nią najwięksi artyści: Albrecht Dürer, Rembrandt (jak wykonywał swoje grafiki możesz obejrzeć tutaj: Jak Rembrandt tworzył swoje akwaforty, Francisco Goya, Pablo Picasso (jego akwaforty możesz zobaczyć tutaj: Zbiór grafik Picassa z jednej z amerykańskich galerii czy Stanisław Wyspiański.
Akwatinta [wł. acquatinta ‘barwiona woda’] to wynaleziona w 1796 roku przez francuskiego malarza i grafika J. B. Le Prince’a wklęsła technika graficzna, inaczej zwana kwasorytem płaszczyznowym. W celu uzyskania odbitki, na metalowej (najczęściej miedzianej) płytce zaznacza się rysunek pędzelkiem umoczonym w substancji kwasoodpornej (werniksie). Werniksem pokrywa się te powierzchnie rysunku, które mają pozostać jasne (niewytrawione), ponieważ w tej technice (odwrotnie jak w przypadku akwaforty) operuje się polami i płaszczyznami, co wymaga od artysty bardzo plastycznej wyobraźni – nie jest to łatwa technika. Płytkę zanurza się w kasie azotowym, a gradację i intensywność tonów kontroluje się przez różnicowanie czasu wytrawienia. Wytrawione miejsca pokrywa się następnie farbą i odbija na specjalnej prasie na mokrym papierze.
Obie techniki często łączy się ze sobą w celu wzmocnienia efektów tonalnych, przenikania się linii i płaszczyzn oraz wzbogacenia kompozycji rysunku.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
