O obrazie:
Obraz “Malwy” to bukiet barw i światła, który przenosi nas wprost na rozkwitającą łąkę. Artystka, wykorzystując technikę bliską mistrzom impresjonizmu, uchwyciła delikatność i piękno tych polnych kwiatów. Malwy, w pełnym rozkwicie, tworzą żywy, kolorowy dywan, który rozciąga się przed oczami widza. Obraz jest pełen optymizmu i radości życia, a jednocześnie emanuje spokojem i harmonią.
Paleta barw na obrazie jest niezwykle bogata i różnorodna. Dominują ciepłe, pastelowe odcienie różu, fioletu i czerwieni, które symbolizują kobiecość, delikatność i romantyzm. Te subtelne kolory są przełamane intensywną zielenią liści, co dodaje obrazowi głębi i dynamiki. Niebo, malowane w jasnych, błękitnych tonach, stanowi idealne tło dla rozkwitających kwiatów.
Obraz został wykonany w technice olejnej na płótnie. Malarka zastosowała charakterystyczną dla impresjonizmu technikę krótkich, dynamicznych pociągnięć pędzla, które nadają obrazowi lekkości i wrażenie ruchu. Widoczne są również grubo nałożone warstwy farby, tworzące ciekawą fakturę na powierzchni płótna. Ta ekspresyjna technika malarska pozwala na oddanie subiektywnych wrażeń artysty i podkreśla dynamiczny, żywy charakter przedstawionej sceny.
“Malwy” można porównać do wielu innych dzieł impresjonistycznych, które przedstawiają naturę i jej piękno. Przypominają się tutaj zwłaszcza pejzaże Claude’a Moneta, w których artysta uchwycił subtelne zmiany światła i atmosfery. Podobne tematy pojawiają się również w twórczości Vincenta van Gogha, choć jego paleta barw jest znacznie bardziej intensywna.
Obraz jest podpisany na froncie płótna pseudonimem artystycznym malarki “Elis”. Sygnatura jest umieszczona w lewym, dolnym rogu. Na odwrociu płótna umieszczony jest opis wykonany ręcznie przez malarkę: “Bubashkina Eleanora, Malwy, 2020, 70/70 ol/pl” w języku polskim oraz cyrylicą (w j. białoruskim).
O temacie obrazu: martwa natura
Termin „martwa natura” opisuje dzieło sztuki wizualnej (obraz, rysunek, grafika, rzeźba, fotografia) przedstawiające nieożywione przedmioty ze świata naturalnego lub stworzonego przez człowieka, takie jak na przykład owoce, kwiaty, martwa zwierzyna, naczynia, instrumenty muzyczne czy przybory do gier. Ujmując to prosto, martwa natura przedstawia rzeczy, które są nieruchome.
Martwa natura to gatunek, który ma bardzo długą historię. Można go znaleźć wszędzie, od starożytnych egipskich grobowców, ozdobionych malowidłami przedstawiającymi przedmioty z życia codziennego, przez rzymskie wille, do dzieł sztuki współczesnej, w których umożliwiał eksperymentowanie z nowymi technikami, formami i stylami.
Gatunek ten stał się szczególnie popularny w Holandii w XVII wieku, kiedy to rozwijająca się urbanizacja i wzrost zamożności spowodowało pojawienie się zainteresowania obrazami przedstawiającymi wnętrza pomieszczeń, zawierających różne rzeczy osobiste i przedmioty użytku codziennego. W tym okresie martwa natura przeżywała swój prawdziwy złoty wiek; jej popularność była tak wielka, że wielu artystów wyspecjalizowało się w poszczególnych wąskich specjalnościach, jak na przykład przedstawianie tylko ryb, kwiatów czy kompozycji złożonych z instrumentów muzycznych.
Mimo to, w innych krajach martwa natura długo jeszcze była uznawana za najniższy gatunek malarstwa, pozbawiony – pomimo mistrzowskich przedstawień i znakomitej techniki – głębszych walorów intelektualnych i artystycznych. We Francji dopiero pod koniec wieku XIX zaczęła ona uzyskiwać status równy innym tematom malarskim, głównie zresztą dzięki twórczości Paula Cézanne’a, który uczynił martwą naturę jednym ze swoich głównych środków dociekań nad strukturą obrazu.
Temat ten współcześnie jest nadal wykorzystywany przez artystów tworzących praktycznie we wszystkich szkołach, jest popularny i ma duże grono odbiorców.
Ciekawostka o martwej naturze: antyczni malarze byli niezwykle biegli w precyzyjnym, iluzjonistycznym wręcz odtwarzaniu w obrazach natury, lubowali się też w różnych konkursach i wyzwaniach artystycznych (dzisiaj powiedzielibyśmy, że były to odpowiedniki współczesnych tik-tokowych challenge’ów).
Rzymski historyk i pisarz Pliniusz Starszy przytacza anegdotę o jednym z takich pojedynków malarskich, stoczonych pomiędzy Parrazjosem i Zeuksisem, dwoma słynnymi malarzami greckimi żyjącymi na przełomie IV i III w p.n.e. Według tego przekazu, Zeuksis namalował martwą naturę z winogronami tak realistycznie, że ptaki zlatywały się, by je dziobać. W odpowiedzi na to Parrazjos zaprosił rywala do swojej pracowni, aby pokazać mu własny obraz. Kiedy Zeuksis chciał prędko podnieść zasłonę przykrywającą dzieło stwierdził, iż nie jest ona rzeczywista, lecz namalowana. Wówczas przyznał Parrazjosowi palmę pierwszeństwa za to, że potrafił wprowadzić w błąd nie ptaki, lecz samego artystę.
O technice: farba olejna na płótnie
Malarstwo olejne to sztuka tworzenia obrazów przy pomocy farb będących mieszaniną różnych pigmentów (barwników) z rafinowanymi olejami: lnianym, orzechowym lub makowym.
W Europie początkiem dominacji tej techniki malarskiej jest wiek XV. Uważa się że wynalazcą, a przynajmniej najbardziej znanym propagatorem malarstwa olejnego był niderlandzki artysta Jan van Eyck (1390–1441), który uchodzi również za twórcę nowożytnego malarstwa portretowego i prekursora wczesnego renesansu. Van Eyck potrafił wykazać i skutecznie wykorzystać właściwości farb olejnych, takie jak rozpiętość i bogactwo uzyskiwanych kolorów czy też możliwość oddania drobnych, delikatnych szczegółów kompozycji.
Właściwości farb olejnych pozwalają na stosowanie różnych technik nakładania farby, na przykład bardzo cienkimi warstwami (tzw. laserunki), lekko rozprowadzając farbę na poprzedniej, już wyschniętej warstwie. W ten sposób, przez nadbudowanie złożonych, rozświetlonych warstw przejrzystego koloru uzyskuje się bardzo subtelne fakturalne i kolorystyczne efekty. Ten klasyczny sposób kładzenia farby olejnej do perfekcji opanował flamandzki malarz Jan van Eyck, który jest też uważany za najważniejszego popularyzatora malarstwa farbami olejnymi w Europie. Można też kłaść farbę techniką impasto, czyli grubymi warstwami, zachowującymi wyraźne ślady pędzla czy szpachli. Nakładając impast na całej powierzchni płótna uzyskuje się wypukłą, rzeźbioną powierzchnię mocno akcentującą efekty świetlne. Jednym z wielkich malarzy, stosujących szczególnie bogate impasty był Rembrandt van Rijn.
Pomimo pojawienia się w XX w. zupełnie nowych, syntetycznych farb akrylowych, obrazy olejne do tej pory są uważane za kwintesencję sztuki malarskiej w najbardziej klasycznym jej wydaniu. Obrazy wykonane olejem na płótnie są niezwykle trwałe, oraz wyróżniają się swoimi wartościami kolorystycznymi, które zachowują przez długie lata. Nasycone świetlistymi barwami, przyciągają uwagę i tworzą niepowtarzalne efekty wizualne. Gotowe obrazy olejne zazwyczaj pokrywa się werniksem w celu podbicia kolorów, nadać całości połysku i ochronić powierzchnię płótna przed kurzem, zarysowaniami czy wpływem światła.
O artystce:
Eleaonora Bubashkina pochodzi z Mińska na Białorusi. Jest kontynuatorką rodzinnych tradycji: urodziła się w rodzinie znanego białoruskiego artysty Władimira Urodnicza. W Mińsku ukończyła Państwowe Liceum Plastyczne, następnie studiowała na mińskiej Akademii Sztuk Pięknych na wydziale malarstwa, który ukończyła w 1992 roku. Od lutego 2023 roku mieszka w Polsce.
Posługuje się pseudonimem artystycznym Elis i tak też sygnuje swoje prace. Liryczne, intymne, doskonale szczere malarstwo Eleonory Bubashkiny przedstawia wysoki poziom rzemiosła artystycznego i profesjonalizmu, jasne postrzeganie natury i eleganckie, wręcz muzyczne mistrzostwo w posługiwaniu się kolorem. W jej obrazach widać jasny, natchniony, dziecięcy pogląd na świat. Prace artystki otwierają nam drogę do harmonii z samym sobą i otaczającą nas rzeczywistością i pomagają poczuć urok i smak naturalności. Więcej o malarce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Obrazy na ścianę