O obrazie:
I mamy oto czwarty, świetny obraz zamykający cykl 4 prac Jacka Malinowskiego wykonanych w 2023 r., przedstawiających pejzaże toskańskiej doliny Val d`Orcia. Oraz jest wykonany w technice olejowej, niezbyt często używanej przez Jacka, który większość swoich wspaniałych toskańskich krajobrazów pejzaży wykonuje farbami akrylowymi.
Te cztery obrazy opowiadają historię o zmienności natury i przyrody. Artysta precyzyjnie pokazuje jak zmieniają się kolory, światło i nastój miejsca w zależności od położenia ziemi w stosunku do słońca. Wszystkie cztery prace tworzą świetną serię, znakomicie aranżującą i układającą przestrzeń w praktycznie każdym pomieszczeniu.
Pole obrazowe ma kształt prostokąta i wymiary 60cm na 50cm, zbliżone w proporcji do kwadratu. Linia horyzontu odcina płaszczyznę obrazu stosunkowo nisko, przekazując w kompozycji dużo miejsca na rozmalowanie ciemnych, nisko wiszących chmur, granatowych od zbliżającego się deszczu. Stonowane kolory ziemi w dolnej części płótna są oddzielone od chmur wąskim, jasnym pasmem nieba, na którego tle widzimy typowy toskański dom, pewnie też winnicę, posadowiony w otoczeniu kilku cyprysów na szczycie niewielkiego wzgórza.
Ciekawostka: Dolina Val d`Orcia uważana jest za najpiękniejszą dolinę Toskanii i to stąd pochodzi większość najbardziej znanych widoków będących wizytówką regionu. Rozciąga się na południe od Sieny, u stóp wygasłego wulkanu Monte Amiata. To kraina marzeń każdego malarza lub pasjonata fotografii i jeden z najpiękniejszych w Europie plenerów malarskich. Słynna finałowa scena z filmu Ridleya Scotta Gladiator została nakręcona właśnie w Val d`Orcia, pomiędzy miasteczkiem Pienza a gospodarstwem agroturystycznym Terrapille. Droga, którą podążał do domu umierający bohater nosi do dzisiaj nazwę Drogi Gladiatora i jest popularną w okolicy atrakcją turystyczną.
O temacie obrazu: pejzaż
Malarstwo krajobrazowe to sztuka przedstawiania na obrazach naturalnej scenerii. Ludzie od zarania dziejów byli pod silnym wpływem przyrody i zjawisk naturalnych. Jak tylko opanowali sztukę przenoszenia swoich emocji na jakieś podłoże, przy użyciu pierwszych dostępnych im materiałów i wymyślonych technik, starali się oddać piękno, czasami grozę otaczającego ich świata.
W różnych cywilizacjach temat krajobrazu był inaczej traktowany i wartościowany. Podczas gdy w Chinach i Japonii malarstwo krajobrazowe przez całe stulecia było cenionym i jednym z głównych gatunków sztuki wizualnej, w europejskim kręgu kulturowym pejzaż jako samodzielny gatunek malarskie powoli zdobywał uznanie. Słynna Akademia Francuska bardzo długo nie miała w swoim programie malowania krajobrazu z natury, nie uważano go za „wielki temat” wokół którego można było budować jakąś wartą uwagi narrację. Na przełomie XVII i XIX wieku tematem tym zajmowali się najwyżej drugorzędni artyści, malując pejzaże zamknięte w schematach rokokowego malarstwa dekoracyjnego. Dopiero od początku XX w. dzięki zafascynowaniu impresjonistów światłem i kolorem na otwartej przestrzeni rozpoczął się proces usamodzielniania się pejzażu jako niezależnego i pełnoprawnego rodzaju malarskiego, będącego celem samym w sobie a nie tylko tłem, otoczeniem czy dekoracją dla przedstawianej sceny batalistycznej lub religijnej.
Od tego czasu krajobraz był już częstym tematem podejmowanym przez artystów różnych kierunków – fowistów, ekspresjonistów, czy nawet kubistów i surrealistów. W Polsce malarstwo krajobrazowe rozwinęło się w połowie XIX wieku. Jako najwybitniejszych pejzażystów należy wymienić Józefa Chełmońskiego, braci Gierymskich, Władysława Podkowińskiego czy Jana Stanisławskiego.
O technice: olej na płótnie:
Malarstwo olejne to sztuka malowania obrazów pigmentami (substancjami pełniącymi rolę czynnika barwiącego) rozpuszczonymi i wymieszanymi z pewnymi rodzajami olejów, najczęściej lnianym, orzechowym lub makowym. W ten sposób otrzymana farba charakteryzuje się dosyć długim czasem schnięcia pod wpływem powietrza. Podłożem obrazu olejnego mogą być różne materiały, takie jak tradycyjne płótno, sklejka, drewno lub nawet blacha miedziana.
Znany biograf malarzy włoskich Giorgio Vasari przypisywał w połowie XVI wieku wynalazek malarstwa olejnego renesansowemu malarzowi niderlandzkiemu, Janowi van Eyck (1390-1441) i ta opinia utrzymywała się przed bardzo długi czas. Jednakże początki tej techniki są zdecydowanie starsze, wiadomo że farbami olejnymi posługiwali się już malarze w starożytnym Egipcie, Grecji czy Rzymie. O długiej historii tej techniki świadczą też różne źródła pisane, między innymi żyjący na przełomie XI i XII wieku benedyktyński mnich Teofil Prezbiter w swoim słynnym traktacie o sztuce „Diversarum Artium Schedula” napisanym pomiędzy 1100 a 1125 podawał receptury farb olejnych sposoby ich mieszania przy wykorzystaniu oleju orzechowego.
Technika olejna oferuje szerokie możliwości wyrazu artystycznego. Malarze mają do dyspozycji gęstość i bogactwo koloru oraz możliwość uzyskania subtelnych połączeń barw i oddania najdrobniejszych szczegółów przedstawianej sceny. Farby olejne można nakładać zarówno subtelnymi, cienkimi i przezroczystymi warstwami (tzw. technika laserunkowa) lub grubo, budując wyraźną fakturę i rzeźbę powierzchni obrazu. Można je mieszać bezpośrednio na powierzchni obrazu (tak, jak to robił Jan van Eyck), co umożliwia łagodne przechodzenie pomiędzy kolorami bez pozostawiania śladów pędzla. Również rodzaj stosowanych narzędzi jest szeroki, artysta może pracować z farbą olejną różnymi pędzlami, szpachelkami i łopatkami. Gotowe obrazy olejne zazwyczaj pokrywa się werniksem w celu podbicia kolorów, nadać całości połysku i ochronić powierzchnię płótna przed kurzem, zarysowaniami czy wpływem światła.
W Europie malarstwo olejne dominowało zdecydowanie od XVI w. aż do początku XX w., kiedy to wynalezienie nowych, syntetycznych farb akrylowych dało malarzom bardzo interesującą i nie gorszą jakościowo alternatywę w wyborze materiału na obraz. Jednak pomimo niezaprzeczalnych zalet akryli malarstwo olejne pozostaje cały czas w powszechnym odbiorze synonimem „prawdziwego malarstwa” i ta pozycja nie wydaje się być specjalnie zagrożona.
O artyście:
Jacek Malinowski urodził się w 1969 r, jest absolwentem Liceum Sztuk Plastycznych im. Juliana Fałata w Bielsku-Białej. Obecnie mieszka w Trójmieście, Warszawie i w Toskanii.
Jego znakiem rozpoznawczym artysty są niezwykle klimatyczne i kolorystyczne (niekiedy wręcz ekspresjonistyczne w stylu) toskańskie pejzaże. Malarz zakochał się w tym regionie kilka lat temu i od tego czasu Toskania zawładnęła jego twórczością i wyobraźnią. Wraca do Włoch tak często, jak to możliwe i pracuje tam nad nowymi obrazami. Jak sam mówi o swojej twórczości, jego obrazy to ciągłe poszukiwanie ruchu, konfrontacja dynamicznych przestrzeni ze statyką płaszczyzn.
Więcej o malarzu przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
