O obrazie:
Powierzchnie obrazów tej młodej, niezwykle utalentowanej gdańskiej artystki są zapełnione prawie monochromatycznymi płaszczyznami, ściszonymi barwami bez ostrych podziałów i wyraźnych granic. Kompozycja jest poruszona jedynie rytmem skomplikowanych linii, dających złudzenie wewnętrznego ruchu.
Mimowolnie angażujemy się w poszukiwania subtelnych przekazów tych stonowanych przedstawień, śledzenie splątanego duktu pędzla i śladów, jaki pozostawił w mokrej farbie, podejmujemy próbę zrozumienia emocji wywołanych daną chwilą czy przeżyciem.
Przy swojej gatunkowej jednorodności, każdy z tych obrazów pozostaje jedyny i niepowtarzalny w swoim rodzaju, podobnie jak poszczególne nuty składają się na wielką symfonię.
Abstrakcja jest dla artystki transcendentalnym językiem zmysłów. Za pomocą dłoni, w fakturze farby poszukuje subtelnych rytmów i harmonii. Intuicyjnie tworzy kształty i kolory, które stają się dla niej przedłużeniem czucia, materializacją oddechu. Stara się przełożyć metafizykę doświadczeń zmysłowych na formy wizualne. Często sięga do muzyki klasycznej, budując swoje kompozycje na podstawie analizy doznań słuchowych.
O stylu: abstrakcja
Sztuka abstrakcyjna to kierunek współczesnej sztuki wizualnej, przeciwstawiającej się odtwarzaniu lub naśladowaniu rzeczywistości. Tematem obrazów abstrakcyjnych staje się gra linii, zestawienie kolorów, form i płaszczyzn, brył i różnych faktur. Sztuka abstrakcyjna powstała jako wyraźny, odrębny nurt w kulturze europejskiej i USA na początku XX wieku, chociaż różne formy przedstawień abstrakcyjnych można odnaleźć w zachowanych źródłach archeologicznych w wielu kulturach starożytności.
W 1912 roku w Paryżu zawiązała się pierwsza programowa grupa artystów abstrakcyjnych pod nazwą Section d’Or, inne znane grupy które powstały w tym okresie to niemiecki Der Blaue Reiter czy polski Blok i Praesens. Mniej więcej do II wojny światowej dominowała abstrakcja geometryczna (z dominującym tematem w postaci różnych form geometrycznych); od końca lat 40-tych XX wieku popularność zaczęła zdobywać abstrakcja organiczna (przedstawiająca formy nieregularne, często biomorficzne) oraz ekspresjonistyczna ze swoimi licznymi odmianami, takimi jak taszyzm, informel, action painting i wiele innych.
Obraz abstrakcyjne tworzyli m.in. Hilma af Klimt, Wassily Kandinsky, Kazimierz Malewicz, Piet Mondrian, Natalia Gonczarowa, Jackson Pollock czy Frank Stella (jego obrazy można było oglądać w Polsce na wystawie zorganizowanej przez warszawskie Muzeum Polin w 2016 roku).
O technice: olej na płótnie
Malarstwo olejne to technika artystyczna polegająca na wykorzystywaniu farb, które powstają poprzez zmieszanie suchych pigmentów (barwników) proszkowych z wyselekcjonowanym rafinowanym olejem lnianym (stosuje się też czasami olej makowy lub z orzechów włoskich) do konsystencji sztywnej pasty i zmielenie jej przez silne tarcie w stalowych młynach walcowych.
Znany biograf malarzy włoskich Giorgio Vasari przypisywał w połowie XVI wieku wynalazek malarstwa olejnego renesansowemu malarzowi niderlandzkiemu, Janowi van Eyck (1390-1441) i ta opinia utrzymywała się przed bardzo długi czas. Jednakże początki tej techniki są zdecydowanie starsze, wiadomo że farbami olejnymi posługiwali się już malarze w starożytnym Egipcie, Grecji czy Rzymie. O długiej historii tej techniki świadczą też różne źródła pisane, między innymi żyjący na przełomie XI i XII wieku benedyktyński mnich Teofil Prezbiter w swoim słynnym traktacie o sztuce „Diversarum Artium Schedula” napisanym pomiędzy 1100 a 1125 podawał receptury farb olejnych sposoby ich mieszania przy wykorzystaniu oleju orzechowego.
Wyjątkowa łatwość, z jaką przy pomocy tych farb można mieszać kolory i budować przejścia tonalne czyni je wyjątkowymi wśród innych materiałów malarskich; jednocześnie pozwalają na uzyskanie bogatych i różnorodnych efektów przy pomocy tzw. laserunku (farba kładziona bardzo cienkimi warstwami) czy impasto (grube fragmenty budujące głębokie struktury na podobraziu).
Standardowym podłożem do namalowania obrazu olejnego jest płótno, wykonane z czystego lnu o mocnym i gęstym splocie. Płótno jest przycinane do odpowiedniego rozmiaru i rozpinane na drewnianej ramie (tzw. blejtram, krosno malarskie), do której jest następnie przymocowywane za pomocą gwoździ lub zszywek. W wiekach średnich w Europie bardzo popularne było malarstwo olejne tablicowe, w którym podłożem obrazów były odpowiednio przygotowane (zagruntowane) deski.
Na gotowy obraz olejny zwykle nakładana jest warstwa materiałów żywicowych (lakieru, werniksu), w celu wydobycia głębszych efektów tonalnych, oraz ochrony powierzchni płótna przed czynnikami atmosferycznymi, drobnymi otarciami, zabrudzeniami czy gromadzeniem się kurzu.
Pomimo pojawienia się w XX w. zupełnie nowych, syntetycznych farb akrylowych, obrazy olejne do tej pory są uważane za kwintesencję sztuki malarskiej w najbardziej klasycznym jej wydaniu. Obrazy wykonane olejem na płótnie są niezwykle trwałe, oraz wyróżniają się swoimi wartościami kolorystycznymi, które zachowują przez długie lata. Nasycone świetlistymi barwami, przyciągają uwagę i tworzą niepowtarzalne efekty wizualne.
O artystce:
Weronika Preker jest malarką zamieszkałą w Gdańsku. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. Erica Mendelsohna w Olsztynie. Obecnie jest studentką V roku Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku w pracowni malarstwa Jarosława Baucia oraz Mateusza Pęka.
Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Stypendystka “Lion’s Club”, Laureatka Makroregionalnego Przeglądu Rysunku, Malarstwa i Rzeźby, brała udział w wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych.
Więcej o malarce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
