O obrazie:
Kadr do tego obrazu został wybrany w nieco żartobliwej konwencji, ale jednocześnie jest to bardzo realistyczne i starannie wykonane podejście do tematu portretu. W charakterystycznym dla siebie stylu artystka przedstawia swoje modelki nie korygując naturalnych niedoskonałości ludzkiego ciała. Mały format (pole obrazowe to kwadrat o boku równym 20 cm) jest jeszcze podkreślony dużym zbliżeniem na portretowane postaci i niepełnym ujęciem sylwetek – górną część tułowia, ręce i dolne parte nóg artystka umieściła już poza obrazem.
Pomimo niewielkich rozmiarów tej pracy, emanuje z niej dużo ciepła i wesołego światła. Wysoka jakość odwzorowania rzeczywistości i dobre rzemiosło artystyczne powoduje, że w patrzymy na ten obrazek prawie jak na oldskulowe przeźrocze do rzutnika, fotograficzną pamiątkę z fajnych wakacji. Przypominają się nam miłe, letnie wspomnienia związane ze słońcem, wypoczynkiem i rozgrzaną plażą.
Niewielkie rozmiary dają możliwość swobodnego pobawienia się z ekspozycją tej pracy. Nie potrzebuje ona dużo miejsca do złapania perspektywy i możemy ją łatwo przewieszać, czy nawet bez oprawiania postawić na półce, zmieniając miejsce jego wystawienia w naszym wnętrzu. Może więc, w zależności od aktualnego nastroju, towarzyszyć nam w różnych pomieszczeniach przy różnych czynnościach – zawsze jednakowo wywołując uśmiech, ilekroć złapiemy ją kątem oka.
O temacie obrazu: portret
Portret, inaczej wizerunek lub podobizna, jest przedstawieniem określonego człowieka (modela) z uwzględnieniem jego charakterystycznych cech indywidualnych i czasami również stanu psychicznego (portret psychologizowany). Jako temat stosowany jest w szeregu sztuk wizualnych: malarstwie, rzeźbie, fotografii i grafice. Ma wiele odmian, na przykład może przedstawiać całą postać (portret en pied), lub tylko jej wybrany fragment: do kolan, popiersie lub samą głowę. W zależności od okoliczności i zamierzonego efektu, malarz może podjąć decyzję jak chce ustawić osobę portretowaną: model może być przedstawiony od przodu (fr. en face), lub od tyłu, z profilu, lub w pozie tzw. trzech czwartych (fr. un trois quarts) – czyli z twarzą skierowaną w bok; jest często stosowane ustawienie ze względu na chyba najlepszą możliwość oddania wyglądu osoby portretowanej. Rodzajem portretu jest też portret własny artysty (autoportret), z portretu wywodzi się jego specyficzna odmiana zwana karykaturą.
Historia portretu jako tematu artystycznego jest bardzo długa. Towarzyszy ludzkości prawdopodobnie od momentu, kiedy to któryś z naszych pra, pra przodków przy pomocy kawałka węgla zaczął pod wpływem nieodpartego impulsu odtwarzać sylwetki ludzi i zwierząt na ścianach jaskini. Nie licząc naskalnych przedstawień sylwetek ludzkich z paleolitu najstarsze portrety, które zachowały się do naszych czasów pochodzą z czasów starożytnego Egiptu i Mezopotamii. W Egipcie już w czasach Średniego Państwa, czyli ponad 4 tys. lat temu zaczęły powstawać subtelne portrety psychologizowane. W starożytnej Grecji od mniej więcej IV w. p.n.e. rozwijał się portret rzeźbiarski, który swój rozkwit osiągnął w okresie hellenistycznym, trwającym mniej więcej do czasu zajęcia Egiptu przez Rzymian. W czasach cesarstwa rzymskiego portret zaczął być wykorzystywany propagandowo i do celów oficjalnych, powstały wtedy liczne i często wyidealizowane portrety cesarzy, senatorów i wojskowych. W czasach po upadku Rzymu, praktycznie przez całe średniowiecze portret jako samodzielny temat malarski stracił na znaczeniu i służył głównie jako środek do przedstawiania scen religijnych.
Portrety na przestrzeni dziejów spełniały wiele funkcji. Pełniły przede wszystkim ważną rolę propagandową, przedstawiając władców w zależności danej potrzeby informacyjnej albo w otoczeniu ksiąg i bibliotek, na tle wspaniałych krajobrazów, lub potężnych zamków czy niezwyciężonej floty. Pełniły też rolę informacyjną i dokumentacyjną; w czasach braku Internetu i social mediów portret był w zasadzie jedyną możliwością wzajemnego przedstawienia wizerunku przyszłych żon i mężów w aranżowanych małżeństwach, zwyczajowo praktykowanych pomiędzy panującymi rodami w wielu kulturach całego świata. W portretach zbiorowych, poprzez odpowiednie rozdzielenie form i przestrzeni na portrecie, malarz ma możliwość zasygnalizowania różnych relacji, zachodzących pomiędzy przedstawianymi postaciami – może sugerować miłość, zaufanie, napięcie lub nawet wrogość.
Dopiero od przełomu XIV i XV wieku w Niderlandach i w okresie renesansu we Włoszech portret zaczął się odradzać; powstały wtedy doskonałe, niemalże fotograficzne portrety autorstwa Jana van Eycka, Hansa Memlinga, Pisanella i Leonarda da Vinci. W kolejnych epokach malarstwo portretowe nadal się znakomicie rozwijało; barok przyniósł dzieła Diego Velázqueza, Rubensa i Rembrandta, wiek XVIII angielskie portrety arystokratów, a koniec XIX wieku impresjonistyczne portrety Pierre-Auguste Renoira. Pojawienie się nowych mediów: fotografii i filmu, spowodowało konieczność odnalezienia dla malarstwa portretowego nowej roli. Temat ten wykorzystywali jako pole do poszukiwań twórczych artyści praktycznie wszystkich nowo powstałych, awangardowych kierunków i nadal jest to jeden z najbardziej popularnych motywów malarskich, który podejmują współcześni twórcy.
O technice: olej na płótnie
Malarstwo olejne to technika artystyczna polegająca na wykorzystywaniu farb, które powstają poprzez zmieszanie suchych pigmentów (barwników) proszkowych z wyselekcjonowanym rafinowanym olejem lnianym (stosuje się też czasami olej makowy lub z orzechów włoskich) do konsystencji sztywnej pasty i zmielenie jej przez silne tarcie w stalowych młynach walcowych.
Znany biograf malarzy włoskich Giorgio Vasari przypisywał w połowie XVI wieku wynalazek malarstwa olejnego renesansowemu malarzowi niderlandzkiemu, Janowi van Eyck (1390-1441) i ta opinia utrzymywała się przed bardzo długi czas. Jednakże początki tej techniki są zdecydowanie starsze, wiadomo że farbami olejnymi posługiwali się już malarze w starożytnym Egipcie, Grecji czy Rzymie. O długiej historii tej techniki świadczą też różne źródła pisane, między innymi żyjący na przełomie XI i XII wieku benedyktyński mnich Teofil Prezbiter w swoim słynnym traktacie o sztuce „Diversarum Artium Schedula” napisanym pomiędzy 1100 a 1125 podawał receptury farb olejnych sposoby ich mieszania przy wykorzystaniu oleju orzechowego.
Wyjątkowa łatwość, z jaką przy pomocy tych farb można mieszać kolory i budować przejścia tonalne czyni je wyjątkowymi wśród innych materiałów malarskich; jednocześnie pozwalają na uzyskanie bogatych i różnorodnych efektów przy pomocy tzw. laserunku (farba kładziona bardzo cienkimi warstwami) czy impasto (grube fragmenty budujące głębokie struktury na podobraziu).
Standardowym podłożem do namalowania obrazu olejnego jest płótno, wykonane z czystego lnu o mocnym i gęstym splocie. Płótno jest przycinane do odpowiedniego rozmiaru i rozpinane na drewnianej ramie (tzw. blejtram, krosno malarskie), do której jest następnie przymocowywane za pomocą gwoździ lub zszywek. W wiekach średnich w Europie bardzo popularne było malarstwo olejne tablicowe, w którym podłożem obrazów były odpowiednio przygotowane (zagruntowane) deski. Na gotowy obraz olejny zwykle nakładana jest warstwa materiałów żywicowych (lakieru, werniksu), w celu wydobycia głębszych efektów tonalnych, oraz ochrony powierzchni płótna przed czynnikami atmosferycznymi, drobnymi otarciami, zabrudzeniami czy gromadzeniem się kurzu.
Pomimo pojawienia się w XX w. zupełnie nowych, syntetycznych farb akrylowych, obrazy olejne do tej pory są uważane za kwintesencję sztuki malarskiej w najbardziej klasycznym jej wydaniu. Obrazy wykonane olejem na płótnie są niezwykle trwałe, oraz wyróżniają się swoimi wartościami kolorystycznymi, które zachowują przez długie lata. Nasycone świetlistymi barwami, przyciągają uwagę i tworzą niepowtarzalne efekty wizualne.
O artystce:
Laureatka nagrody Fundacji im. dr. Marka Marii Pieńkowskiego, przyznawanej najlepszemu studentowi I roku na Wydziale Malarstwa ASP Warszawa (2020). W 2022 roku otrzymała stypendium rektora uczelni, a w 2023 wyróżnienie na wystawie końcowo-rocznej.
Specjalizuje się w figuratywnym malarstwie olejnym, szczególnie interesujące jest dla artystki działanie obrazu na podświadomość odbiorcy postawionego przed zjawiskiem ludzkiego ciała. Niektóre portrety są namalowane z bezkompromisowym podejściem do przedstawienia ciała modelki i jej widocznych niedoskonałości, inne poruszają wyobraźnię obserwatorów kompozycjami utrzymanymi nieco żartobliwych i surrealistycznych klimatach.
Więcej o artystce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę.
