O obrazie:
Raczej nieduży (30 cm na 40,5 cm) obraz ma układ wertykalny (pionowy), typowy dla przedstawienia stojącej sylwetki ludzkiej. Jego pole obrazowe ma kształt prostokąta, stojącego na krótszym boku. Paleta obrazu jest kontrastowa, mocne czerwienie oświetlonego z prawej strony ciała nakładają się na rozmyte, niebiesko-fioletowe tło drugiego planu.
Artystka nie unika pokazywania otyłości swoich modelek, czy nawet pewnych deformacji z tym związanych i niektóre jej akty są namalowane z bezkompromisowym podejściem do przedstawienia ciała modelki i jej widocznych niedoskonałości. Stosuje też często skróty i uproszczenia, co nadaje jej pracom wrażenie autentyczności i uchwycenia chwili, delikatnej intymnej relacji pomiędzy artystką a modelką.
O temacie obrazu: akt
Akt w sztukach wizualnych (rzeźbie, rysunku, grafice, malarstwie) jest przedstawieniem nagiej postaci ludzkiej. Temat ten, będący szczególną odmianą portretu za wyjątkiem sztuki żydowskiej i islamskiej spotykany jest w większości kultur i okresów historycznych na wszystkich kontynentach. Wydaje się też, że może to być (zaraz obok motywów animalistycznych, tj. przedstawiających zwierzęta) jeden w najstarszych tematów artystycznych w ogóle, czego przykładem może być licząca sobie około 30 tys. lat figurka tzw. Wenus z Willendorfu, przypadkowo odnaleziona w 1908 roku podczas prac drogowych niedaleko miejscowości Willendorf w Austrii.
W kręgu kultury europejskiej specjalistami w temacie aktu niewątpliwie byli artyści tworzący w starożytnej Grecji. W niezliczonych posągach nagich herosów i bogów obojga płci zawarli oni swój wysublimowany i doprowadzony do granic perfekcji kanon piękna, który stanowił trudne do sprostania wyzwanie dla wszystkich późniejszych pokoleń artystów.
Po okresie rozkwitu w starożytności, w sztuce europejskiego średniowiecza na skutek supremacji religii podporządkowującej sobie wszystkie dziedziny życia akt jako temat samodzielny praktycznie nie istniał. Kościół chrześcijański postrzegał ciało i cielesność jako temat ogólnie wstydliwy i mocno podkreślał w swoich naukach grzeszność oraz nieczystość ludzkiego ciała. Według obowiązującej doktryny, sztuka miała służyć Bożej chwale i tworzono ją według ściśle obowiązujących zasad. Tematem tym zajął się nawet, już pod koniec epoki, sobór trydencki (1545-1563), który nakazywał aby obrazy były malowane w sposób unikający wszelkiej zmysłowości i bez powabnego wdzięku (procaci venustate).
Wraz z odrodzeniem kultury klasycznej w renesansie, akt uznano powtórnie za wyraz wartości humanistycznych i przez kilka stuleci studium aktu było rozumiane jako podstawa sztuki. Tematykę aktu, podobnie jak całą szeroką kategorię portretu podejmowali również ówcześni artyści awangardowi przełomu wieku XIX i XX, z kubistami i surrealistami na czele.
Również dzisiaj akt jest podstawowym tematem studiów akademickich, a studiowanie i odzwierciedlanie na płótnie czy w rzeźbie ludzkiego ciała leży u podstaw edukacji artystycznej i w dalszym ciągu jest uważane za jedno z najlepszych ćwiczeń formalnych.
Ciekawostki o temacie obrazu: W 2018 algorytmy Facebooka ocenzurowały najbardziej znane akty Petera Paula Rubensa (w tym słynne „Trzy Gracje”) oraz inne jego obrazy (np. „Zdjęcie z krzyża”) z powodu „eksponowania nagości”. Usunięto również zdjęcie przedstawiające liczącą prawie 30 tys. lat wyrzeźbioną w wapieniu figurkę tzw. Wenus z Willendorfu, jeden z najsłynniejszych i najstarszych prehistorycznych artefaktów świata.
Ta historia może i byłaby nawet zabawna gdyby nie to, że nie są to pierwsze tego typu przygody tej platformy ze światem sztuki; w 2015 we Francji Facebook nie zgodził się na opublikowanie słynnego obrazu Gustawa Courbeta „Pochodzenie Świata” z 1866 roku, ocenzurował też reprodukcję obrazu “Ema (Akt na schodach)” z 1966 roku znanego współczesnego niemieckiego malarza Gerharda Richtera.
Niedopracowana, oparta na niejasnych i niezrozumiałych ocenach moderatorów, coraz częściej zresztą zastępowanych przez AI polityka ochrony przez treściami szkodliwym ewidentnie nie sprawdza się w zetknięciu ze sztuką. Szkoda, że Facebook zachowuje się z typową dla wielkich korporacji arogancją w kontaktach z użytkownikami i zamiast proaktywnie podjeść do problemu (co zapewne wymagałoby sporych nakładów finansowych), woli tego typu sytuacje eskalować i przeciągać na drodze procesów sądowych.
O technice: olej na płótnie
Malarstwo olejne to sztuka malowania obrazów pigmentami (substancjami pełniącymi rolę czynnika barwiącego) rozpuszczonymi i wymieszanymi z pewnymi rodzajami olejów, najczęściej lnianym, orzechowym lub makowym. W ten sposób otrzymana farba charakteryzuje się dosyć długim czasem schnięcia pod wpływem powietrza. Podłożem obrazu olejnego mogą być różne materiały, takie jak tradycyjne płótno, sklejka, drewno lub nawet blacha miedziana.
Technika olejna oferuje szerokie możliwości wyrazu artystycznego. Malarze mają do dyspozycji gęstość i bogactwo koloru oraz możliwość uzyskania subtelnych połączeń barw i oddania najdrobniejszych szczegółów przedstawianej sceny. Farby olejne można nakładać zarówno subtelnymi, cienkimi i przezroczystymi warstwami (tzw. technika laserunkowa) lub grubo, budując wyraźną fakturę i rzeźbę powierzchni obrazu. Można je mieszać bezpośrednio na powierzchni obrazu, co umożliwia łagodne przechodzenie pomiędzy kolorami bez pozostawiania śladów pędzla. Również rodzaj stosowanych narzędzi jest szeroki, artysta może pracować z farbą olejną różnymi pędzlami, szpachelkami i łopatkami. Gotowe obrazy olejne zazwyczaj pokrywa się werniksem w celu podbicia kolorów, nadać całości połysku i ochronić powierzchnię płótna przed kurzem, zarysowaniami czy wpływem światła.
Znany biograf malarzy włoskich Giorgio Vasari przypisywał w połowie XVI wieku wynalazek malarstwa olejnego renesansowemu malarzowi niderlandzkiemu, Janowi van Eyck (1390-1441) i ta opinia utrzymywała się przed bardzo długi czas. Jednakże początki tej techniki są zdecydowanie starsze, wiadomo że farbami olejnymi posługiwali się już malarze w starożytnym Egipcie, Grecji czy Rzymie. O długiej historii tej techniki świadczą też różne źródła pisane, między innymi żyjący na przełomie XI i XII wieku benedyktyński mnich Teofil Prezbiter w swoim słynnym traktacie o sztuce „Diversarum Artium Schedula” napisanym pomiędzy 1100 a 1125 podawał receptury farb olejnych oraz sposoby ich mieszania przy wykorzystaniu oleju orzechowego.
W Europie malarstwo olejne dominowało zdecydowanie od XVI w. aż do początku XX w., kiedy to wynalezienie nowych, syntetycznych farb akrylowych dało malarzom bardzo interesującą i nie gorszą jakościowo alternatywę w wyborze materiału na obraz. Jednak pomimo niezaprzeczalnych zalet akryli malarstwo olejne pozostaje cały czas w powszechnym odbiorze synonimem „tradycyjnego, prawdziwego malarstwa” i ta pozycja nie wydaje się być specjalnie zagrożona.
O artystce:
Laureatka nagrody Fundacji im. dr. Marka Marii Pieńkowskiego, przyznawanej najlepszemu studentowi I roku na Wydziale Malarstwa ASP Warszawa (2020). W 2022 roku otrzymała stypendium rektora uczelni, a w 2023 wyróżnienie na wystawie końcowo-rocznej.
Specjalizuje się w figuratywnym malarstwie olejnym, szczególnie interesujące jest dla artystki działanie obrazu na podświadomość odbiorcy postawionego przed zjawiskiem ludzkiego ciała. Niektóre portrety są namalowane z bezkompromisowym podejściem do przedstawienia ciała modelki i jej widocznych niedoskonałości, inne poruszają wyobraźnię obserwatorów kompozycjami utrzymanymi nieco żartobliwych i surrealistycznych klimatach.
Więcej o artystce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę.
