O obrazie:
Obraz malarki przedstawia grupę stojących młodych mężczyzn, opartych luźno o poręcz balustrady na balkonie, lub otwartej blokowej galerii. Wystudiowany spokój nie jest w stanie przykryć jakiegoś wewnętrznego napięcia tych postaci.
Patrzą w prawo, poza krawędź obrazu otwierając tym samym perspektywę w tamtym kierunku. Wyobraźnia podpowiada nam to, czego nie widać wprost: surowe bloki z płyty, zaniedbane podwórka zastawione samochodami, jakieś rachityczne, ledwo trzymające się życia drzewka i wydeptany psimi łapkami trawnik. Gdzieś w środku tego wszystkiego plac zabaw, gdzie w brudnym, niewymienianym od sezonów piachu bawią się małe dzieci, nadzorowane przez kilka niepracujących matek.
Swoim wymuszonym, wypozowanym spokojem izolują się od dźwięków wydobywających się z tej architektonicznej studni: kłótnia sąsiadów, szczekanie psa, ktoś wierci dziurę w ścianie. Łapią chwilę luzu, moment dla siebie, przed powrotem do ciasnego mieszkania, ładują akumulatory energią tej wspólnej chwili.
Tytułowe osiedle jest terenem, na którym konstytuuje się ich rzeczywistość społeczna, od której raczej nie ma ucieczki. Mężczyźni widzą w tym otoczeniu swoje własne obicia, swoją nieuchronną przyszłość w prawie monochromatycznym, zimnym, niebiesko-zielonym szeregu kolorów.
Obraz młodej, poznańskiej malarki ma wysokie walory artystyczne i symboliczne, bardzo dobrą minimalistyczną kompozycję i zgraną z nastrojem sceny paletę. Drzemie w nim duży potencjał inwestycyjny i z pewnością będzie dobrym nabytkiem uzupełniającym każdą kolekcję młodej polskiej sztuki.
Ciekawostka: pierwsze typowe osiedla z tzw. wielkiej płyty powstały w Holandii w latach 1923 – 1925. W Polsce pierwszy blok z prefabrykowanych elementów zbudowano w 1957 roku w warszawskich Jelonkach i mniej więcej do końca lat 90-tych ta technologia dominowała w budownictwie. Szczególnie w latach 70-tych powstało u nas wiele osiedli, w których mieszka obecnie nawet po kilkadziesiąt tysięcy ludzi (gdańska Zaspa, warszawski Ursynów). Szybko i masowo budowane z prefabrykatów domy (w czasach PRL-u zbudowano w ten sposób ok. 4 mln mieszkań) borykały się z wieloma problemami jakościowymi i stały się synonimem fuszerki budowlanej. Ogólne założenia architektoniczne tych dużych osiedli i konieczność dzielenia niedużej przestrzeni z dziesiątkami mieszkańców bloku sprzyjały rozwojowi wielu niekorzystnych zjawisk społecznych. Z początkiem lat 90-tych blokowiska stały się synonimem braku perspektyw i wykluczenia (syndrom pokolenia blokersów).
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
