O obrazie:
Malarka rozwija swoją fascynację tematem charakterystycznego pejzażu psychologicznego, w którym kreuje dwa plany. Pierwszy, ten bardziej oczywisty znaczeniowo, jest inspirowany wpływami surrealistycznymi; to krajobraz przedstawiający struktury geologiczne, z płynnymi, miękko falującymi barwnymi wstęgami, które nie przenikają się, pilnując nawzajem swoich linii rozgraniczenia. Plan drugi, to interwencja podprogowa, wciśnięcie w fizyczność płótna subtelnych skojarzeń, z którymi podejmujemy dialog interpretacyjny.
Na płaszczyźnie tego obrazu rozgrywają się zatem równolegle dwa dylematy: malarski, gdzie barwne pola tworzące wibrujące efekty optyczne walczą z kreską wyodrębniającą granice poszczególnych form, dążąc do nieograniczonego zawładnięcia całej powierzchni płótna, oraz ten emocjonalny, kiedy uruchamiają się w nas serie skojarzeń wywołanych tą zwartą kompozycją, szczelnie wypełnioną niemal fizycznie atakującymi nas kolorami.
Paule Cézanne powiedział, że dwa kilogramy błękitu są dużo błękitniejsze niż jeden jego kilogram. Tutaj mamy do czynienia z wieloma kilogramami wielu pigmentów – ten obraz tak dźwięczy kolorami i kontrastami dopełniających braw o czystym brzmieniu, jak czasami dźwięczą szklane naczynia w domu, kiedy ulicą przejedzie ciężki pojazd.
O technice – akryl na płótnie
Farba akrylowa została opracowana w 1934 roku przez niemiecką firmę chemiczną BASF. W latach czterdziestych XX wieku farby akrylowe stały się popularne w budownictwie, były wykorzystywane głównie do zabezpieczania elementów konstrukcyjnych budynków narażonych na wilgoć i zasolenie, oraz do malowania wnętrz. Pod koniec lat pięćdziesiątych i na początku sześćdziesiątych XX wieku wielu profesjonalnych artystów zaczęło zwracać uwagę na ciekawe z ich punktu widzenia cechy akryli, takie jak relatywnie niewysoka cena, dobre trzymanie koloru i możliwość stosowania na wielu różnych powierzchniach. Dodatkowo, przy zastosowaniu odpowiedniej techniki kładzenia farby, w zależności od oczekiwanego efektu, można je upodobnić do akwareli lub farb olejnych. Jednymi z pierwszych profesjonalnych artystów, którzy używali akryli byli meksykańscy muraliści, w szczególności Diego Rivera (mąż Fridy Kahlo – wystawę kilku jej prac można oglądać obecnie w Warszawie), Jose Clemente Orozco i David Alfaro Siqueiros. Farby akrylowe są jednym z najczęściej używanych mediów w dzisiejszej sztuce.
Ciekawostka: Diego Rivera był meksykańskim malarzem, architektem i grafikiem. Pomimo swoich znanych i otwarcie prokomunistycznych sympatii, w 1932 roku amerykański multimilioner John Davison Rockefeller Jr. zamówił u Riviery ogromny trzy częściowy mural, który miał ozdobić ściany lobby w nowo powstającym budynku przy Rockefeller Plazza 30 w Nowym Jorku. Prace nad muralem zostały przerwane 10 maja 1933 roku, kiedy okazało się że Riviera wprowadził do projektu nieuzgodnione z zamawiającym akcenty, m.in. portret Lenina. Artysta otrzymał wynagrodzenie za swoją pracę w całości., chociaż mural ostatecznie został skuty w 1934 roku i zastąpiony innym.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
