O temacie obrazu
Smardze osiągają od 3 do 10 cm wysokości i od 3 do 7 cm średnicy, są barwy beżowej lub ochrowej, czasami szara lub prawie czarnej, ich główki mają niesamowity, nieco psychodeliczne kształt: są nieregularne, z wnękami i bruzdami na powierzchni, między którymi żeberka ułożone są w sposób niewyróżniający żadnego kierunku. Wykazują ciekawe połączenie saprotrofowego trybu życia z częściową skłonnością do symbiozy z korzeniami drzew. Po raz pierwszy zostały opisane w 1794 r., smardze są obecnie zdefiniowane są jako rodzaj do którego należy nawet 70 gatunków; większość z nich ma jednak charakter miejscowy (endemiczny). Co ciekawe, mykolodzy wciąż odkrywają nowe gatunki smardzów, a ich klasyfikacja pozostaje pośród uczonych źródłem konfliktów.
Polskie trufle. Gastronomiczna renoma smardzów wynika z faktu, że ich smak jest całkiem niepodobny do większości znanych leśnych grzybów. Koneserzy określają ich smak jako drzewny, prażony, orzechowy, o wyraźnie wyczuwalnej intensywności. Smardze są również zaskakująco wartościowe pod względem odżywczym i na dodatek wyróżniają się niezwykle wysokim poziomem witaminy D, także cynku, fosforu, manganu, miedzi i żelaza. W 100 g, zawierających zaledwie ok. 30 kcal, znajdują się też umiarkowane dawki witamin z grupy B, nieco białka oraz błonnika.
W latach 1983–2014 podlegał w Polsce ochronie ścisłej, a od 2014 roku objęty jest ochroną częściową. Zbiór owocników na użytek własny i pozyskiwanie do celów gospodarczych dopuszczalne jest tylko w wyznaczonych miejscach. W Chinach, Indiach, Pakistanie i Turcji te grzyby osiągają w skupie zawrotnie wysokie ceny i wielu ludzi żyje w tych krajach ze zbieractwa smardzów.
O obrazie
Warsztatowa precyzja i charakterystyczna technika malarska Klaudii Chomy pozostaje niezmienna niezależnie od przedstawionego motywu; jej dzieła łączy przygaszona, ziemista lub szara gama kolorystyczna. Widz nie odnajdzie w nich silnych kontrastów światło-cieniowych czy wyrazistego linearyzmu: światło i modelunek poprowadzone są miękko i delikatnie.
Naturalna, swobodna kompozycja zmierza ku asymetrii, zaś jej dynamika osiągnięta zostaje poprzez antagonizm pomiędzy fakturowo potraktowanym, monochromatycznym tłem a realistycznym, pełnym ekspresji obiektem. To właśnie drugi plan: opracowany szaro-ziemistymi impastami, jest wspólnym mianownikiem wszystkich prac warszawskiej malarki, nadając im wyraz odrealnienia i melancholii.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
