O obrazie:
Nie znamy dokładnie mechaniki tego zjawiska i nie wiemy dlaczego tak się dzieje, ale wygląda na to, że kontakt z naturą inspiruje uczucia, które łączą nas ze sobą i naszym środowiskiem. Przebywanie na łonie natury, a nawet samo oglądanie scen natury, zmniejsza złość, strach i stres oraz zwiększa przyjemne uczucia. Ekspozycja na przyrodę nie tylko poprawia samopoczucie emocjonalne, ale także poprawia samopoczucie fizyczne, obniżając ciśnienie krwi, tętno, napięcie mięśni i produkcję hormonów stresu.
Z drugiej strony, różnego rodzaju badania prowadzone na całym świecie wykazują wyraźnie, że u osób (zwłaszcza dzieci), które spędzają w sztucznym środowisku dużą ilość czasu przed różnymi ekranami (komputera, smartfonu czy telewizora) znacznie częściej występują skłonności do otyłości, podwyższonego poziomu agresji, ogólnych problemów behawioralnych, stłumionej kreatywności czy depresji.
Luiza Poreda często porusza w swoich pracach tematy związane z naturą i relacjami człowieka z otaczającym środowiskiem. W centralnym obszarze tego surrealistycznego leśnego pejzażu malarka umieściła kobiecą sylwetkę, ze spiętymi niebieskimi włosami. Postać ta, ledwo zasugerowana subtelnym układem linii nawiązuje do symboliki Matki Natury. Towarzyszy jej wąż Eskulapa i liczne leśne stworzenia, których oczy wyglądają z gęstego listowia. Paleta obrazu jest utrzymana w charakterystycznych dla artystki kontrastowych, nieco stonowanych zestawieniach przeciwstawnych kolorów: zieleni, fioletów i różu.
Ten obraz to czytelne odniesienie do konieczności zastanowienia się nad problemem jakości współczesnego życia, spędzanego w zamkniętym, sztucznym środowisku biur, domów i galerii handlowych.
Ciekawostka o temacie obrazu: Shinrin-yoku (termin oznaczający w j. japońskim dosłownie „leśną kąpiel”) to koncepcja prozdrowotnej praktyki leczniczej poprzez kontakt z naturą, opracowana w Japonii na początku lat 80-tych XX wieku. Głównym założeniem Shirin-yoku jest intensyfikacja ekspozycji pacjenta na środowisko leśne, bogate w naturalne czynniki aerobiologiczne (fitoncydy i olejki eteryczne), leśną florę bakteryjną i posiadające naturalne cechy klimatyczne (nasłonecznienie, wilgotność) oraz zapewniające odbiór naturalnych bodźców zmysłowych (zapachy, dźwięki, faktury). Czynniki te wspomagają organizm w procesie relaksacji, regeneracji po stresie oraz normalizacji parametrów życiowych związanych z pobudzeniem współczulnego układu nerwowego, jak ciśnienie krwi, tętno, poziom glikemii czy procesy odpornościowe. Leśne kąpiele zyskują coraz większą popularność w wielu krajach (m.in. w USA, Kanadzie, Europie), gdzie powstają nowe programy terapeutyczne oparte na tej metodzie.
O technice: farba akrylowa
Żywica akrylowa została wynaleziona przez niemieckiego chemika Otto Karla Röhma na początku lat 30-tych XX wieku. Już w 1934 roku niemiecka firma chemiczna BASF opracowała pierwszą nadającą się do użytku dyspersję akrylową (mieszaninę wody i cząsteczek żywicy akrylowej), która została opatentowana przez firmę Röhm and Haas. Ta syntetyczna farba łączyła niektóre właściwości klasycznej farby olejnej i akwareli. Pierwsze zastosowania nowego produktu nie miały jednak wiele wspólnego ze sztuką; wykorzystywano go głównie do zabezpieczania różnych elementów konstrukcyjnych i części budynków narażonych na wilgoć i zasolenie. W latach 1946-1949 amerykański artysta, przedsiębiorca i kolekcjoner sztuki Leonardem Bocour wraz ze swoim bratankiem Samem Goldenem wynaleźli roztworową farbę akrylową pod marką Magna, produkowaną na bazie benzyny lakowej. Sprzedawali są w swoim sklepie przy 15 Ulicy na Manhattanie takim artystom, jak światowej sławy malarze Willem de Kooning, Jackson Pollock czy Helen Frankenhalter. W latach 60-tych zostały wprowadzone do sprzedaży farby akrylowe produkowane na bazie wody. Malarze mogą więc modyfikować wygląd, twardość, elastyczność, teksturę i inne właściwości powierzchni farby akrylowej, używając różnych specjalistycznych dodatków lub po prostu dodając do niej wodę.
Farby akrylowe mają też zdolność do wiązania się z wieloma różnymi powierzchniami; można je stosować nie tylko na tradycyjnym płótnie, ale też na papierze, betonie, plastyku, szkle i wielu innych materiałach. Z tego też powodu są bardzo często stosowane przez artystów działających w domenie street-artu lub posługujących się techniką graffiti. Farby arylowe są również powszechnie stosowane w modelarstwie. Podobnie jak w przypadku malarstwa olejnego, gotowy obraz akrylowy pokrywa się izolacyjną warstwą usuwalnego werniksu w celu ochrony i zabezpieczenia farby przed kurzem, promieniowaniem UV czy zarysowaniami.
O artystce:
Luiza Poreda to urodzona w Warszawie malarka i rysowniczka, absolwentka Wydziału Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalizacją z filozofii sztuki. Od ponad 20 lat zajmuje się malarstwem sztalugowym, rysunkiem i ilustracją, a także animacją kulturalną. Współpracuje na stałe z kilkoma warszawskimi galeriami i ośrodkami kultury, brała dotąd udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych w całej Polsce. Chętnie uczestniczy również w działaniach performatywnych.
Swoje rysunki i obrazy nazywa wewnętrznymi podróżami emocjonalnymi, a ulubiona tematyka to przede wszystkim fauna, flora oraz mandale. Więcej o artystce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę.
