O obrazie:
Obraz ma typowy dla malarstwa pejzażowego układ horyzontalny, jego pole obrazowe o wymiarach 120 cm na 60 cm stanowi prostokąt leżący na dłuższym boku. Malarka rozstrzygnęła prostą paletę obrazu w spójnych, harmonijnych tonacjach błękitów i niebieskości sięgającej aż po granat. Pejzaż emanuje pogodnym, nieco nostalgicznym spokojem; widzimy u dołu po prawej stronie niewielkie ludzkie sylwetki – para na wieczornym spacerze zatrzymała się na chwilę, aby w ciszy podziwiać lustro wody pokryte blikami świtała, rzucanymi przez zachodzące słońce.
Kompozycja obrazu może poruszyć obserwatora i skłonić do refleksji głębszej, niż mogłoby to wynikać z samej kontemplacji tej rzeczywiście wspaniałej chwili i wzbudzić niejasne odczucie naszej małości wobec bezmiaru morskiego żywiołu.
Symbolika morza jest bardzo różnorodna; od skojarzeń z wiecznością, siłą, potęgą, płodnością aż po nieskończony żywioł i zniszczenie. Do tego daje malarzom szansę na sprawdzenie swoich warsztatowych umiejętności w zakresie oddania skomplikowanej gry światła na falach, załamywania się kolorów i silnych kontrastów walorowych. Z tego względu malarstwo marynistyczne i krajobrazy morskie to cały czas bardzo pożądany i cieszący się dużą popularnością temat, zarówno w kontekście wzbogacania zbiorów prywatnych kolekcji, jak i w zakresie inwestycji w sztukę współczesną.
O temacie obrazu: pejzaż marynistyczny
Pejzaż marynistyczny, zwany też mariną, jest odmianą malarstwa pejzażowego, poświęconą morzu i jego otoczeniu: przyrodzie, nadbrzeżnym miastom, portom i stoczniom. Obraz marynistyczny ma wiele odmian; może przedstawiać samą naturę jako główny wątek kompozycyjny, lub krajobraz morski z łodziami, statkami i okrętami. Często jest ozdobiony sztafarzem, łączy się ze scenami batalistycznymi rozgrywającymi się na morzu czy wedutą (pejzażem miejskim). Ciekawą odmianą obrazu marynistycznego jest tzw. „portret kapitański” czyli wizerunki statków, malowane od początku XIX w. na zamówienie ich armatorów lub kapitanów, charakteryzujące się drobiazgową dokładnością w odwzorowaniu szczegółów wyglądu i wyposażenia przedstawianych jednostek, ukazywanych zazwyczaj od strony burty.
Krajobraz morski występował w sztukach wizualnych już w odległej starożytności. Sceny ze statkami i okrętami znaleźć można w paleolitycznych rytach naskalnych, egipskim malarstwie ściennym z IV tysiąclecia p.n.e., czy w późniejszej sztuce greckiej i rzymskiej. W wiekach średnich w Europie motyw morza na obrazach, podobnie zresztą jak cały temat pejzażu, występował bardziej w roli uzupełnienia kompozycji i tła dla głównych wątków religijnych, niż jako temat samodzielny.
Złoty wiek rozwoju i rozkwitu malarstwa marynistycznego jako specyficznej i już w pełni odrębnej odmiany malarstwa pejzażowego nastąpił w XVII wieku w Holandii, Anglii i innych państwach o szybko rozwijającej się gospodarce morskiej.
Nasza rodzima, współczesna sztuka marynistyczna narodziła się późno i to bardziej jako wynik przeobrażeń geopolitycznych, niż naturalnej ewolucji zainteresowań malarzy czy publiczności. Polska nigdy nie była krajem morskim, jego związki z morzem były na przestrzeni wieków sporadyczne i rwane. Królowie, którzy wykazywali jakieś zainteresowanie tym tematem (a nie było ich zbyt wielu) robili to bardziej z punktu widzenia partykularnych interesów swojej dynastii, nie biorąc pod uwagę szerszych kontekstów gospodarczo – politycznych kraju i dłuższych horyzontów czasowych. Stąd też, nawet jeżeli były podejmowane jakieś działania dotyczące na przykład budowy floty, czy umocnień miast nadmorskich, były one krótkotrwałe i nie przyniosły żadnych trwałych efektów czy korzyści dla kraju.
Te uwarunkowania w oczywisty sposób przekładały się na naszą narodową ikonosferę i szeroko pojętą sztukę. Nie chcemy tutaj powiedzieć, że tematy morskie nie występowały w polskiej sztuce w ogóle, jednak nawet jeżeli któryś z pisarzy czy malarzy podejmował tematykę związaną z morzem, były to raczej wyimki z ich twórczości niż tematy główne. Wyobraźnia malarska naszych pejzażystów była mocno ograniczona typowymi nizinnymi krajobrazami i zamknięta w świecie narodowych ikon: płaczących wierzb, lasu, piaszczystych polnych dróg czy zaoranych pól.
Ta sytuacja zmieniła się wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości w 1918. Dostęp do niewielkiego fragmentu morskiego wybrzeża oraz spektakularne inwestycje infrastrukturalne w rodzaju budowy portu w Gdyni spowodowały wzrost zainteresowania opinii publicznej tematyką morską i w naturalny sposób w 20-leciu międzywojennym zaczęły powstawać obrazy marynistyczne i literatura poświęcona morzu i jego tematyce. Do najbardziej znanych malarzy marynistycznych tego okresu należą Antoni Suchanek, Marian Mokwa czy Michalina Krzyżanowska.
W kolejnych dekadach XX wieku klasyczne gatunki malarskie, w tym pejzaże, zaczęły tracić na znaczeniu i popularności na rzecz innych konwencji gatunkowych. Jednak morze w sztuce współczesnej jest symbolem o ogromnej liczbie pozytywnych skojarzeń i obrazy marynistyczne są nadal popularne wśród kolekcjonerów i znajdują wielu nabywców.
Ciekawostka: jednym z największych muzeów na świecie, poświęconych tematyce morskiej i sztuce marynistycznej jest the National Maritime Museum, zlokalizowane nad brzegami Tamizy w Greenwich Park w Londynie. Muzeum zostało założone w 1934 roku i dzisiaj posada najważniejsze zbiory dotyczące historii Wielkiej Brytanii na morzu, obejmujące ponad 2 miliony obiektów, w tym wiele cennych dzieł sztuki, obrazów, map i rękopisów. W zbiorach the National Maritime Museum znajdują się także eksponaty wywiezione z Niemieckiej Akademii Marynarki Wojennej w Mürwik po II wojnie światowej, w tym kilka modeli statków, obrazy i flagi, w związku z czym muzeum było niejednokrotnie krytykowane za posiadanie i eksponowanie „zrabowanych dzieł sztuki”.
Umiejscowienie w pięknym parku, eksponowany tuż obok budynków muzeum żaglowiec „Cutty Sark”, czy znajdujące się na pobliskim wzgórzu słynne królewskie obserwatorium astronomiczne założone w 1675 roku z zaznaczonym przebiegiem południka zerowego powoduje, że jest to jedna z głównych atrakcji turystycznych w Londynie, odwiedzana rocznie przez blisko 1 mln osób.
O technice: farba akrylowa
Farby akrylowe do powszechnego użycia w sztukach wizualnych zaczęły wchodzić od początku lat 50-tych ubiegłego stulecia, więc na tle wielu tysięcy lat wykorzystywania przez ludzi najrozmaitszych środków do wyrażania swoich artystycznych wizji jest to jeden z najnowszych materiałów malarskich. Oprócz substancji barwiących (pigmentów), akryle malarskie mogą zawierać również różne substancje dodatkowe zmieniające ich lepkość i szybkość wysychania na płótnie (np. gumę arabską). Farbami akrylowymi można malować na praktycznie każdym rodzaju podobrazia, nawet na szkle czy metalu, stąd ich popularność wśród artystów twórców street-artowych czy posługujących się techniką graffiti jako swoim środkiem wyrazu.
Można czasami usłyszeć głosy, że jest to łatwa i prosta w użyciu farba, po którą chętnie sięgają mniej doświadczeni czy wprawni warsztatowo malarze, studenci szkół artystycznych czy wręcz amatorzy. Istotnie, jednymi z cech charakterystycznych dla tych farb jest szybkość wysychania, łatwość nakładania i częściowe prześwitywanie. Jednak, po wyschnięciu artystyczne farby akrylowe są praktycznie niezmywalne i trudno podatny na korekty, co powoduje że każdy obraz tworzony w tej technice musi być bardzo dobrze przemyślany i zaplanowany, zarówno w aspektach kompozycyjnych jak i kolorystycznych. Jest to więc tworzywo wbrew obiegowej opinii o wiele bardziej wymagające i mniej tolerancyjne na błędy w procesie malarskim.
W zastosowaniach artystycznych mogą być kładzione zarówno grubo (tzw. impast), budując wyraźną fakturę obrazu podobnie jak w przypadku farb olejnych, lub też laserunkowo, czyli cienkimi przezroczystymi warstwami. Malarstwo akrylowe jest więc pewną alternatywą dla malarstwa olejnego, jednak dla wzmocnienia efektów fakturowych i kolorystycznych malarze często łączą obie te techniki.
O artystce:
Marta Bilecka jest absolwentką Wydziału Grafiki i Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi.
Jej ulubionym i często wykorzystywanym tematem jest morze i mariny (czyli pejzaże morskie). W swoich obrazach prezentuje miejsca wypełnione ciszą i przestrzenią, dalekie od miejskiego zgiełku. Czasami są uzupełnione sztafarzem (ludzkimi postaciami), będącymi subtelnym uzupełnieniem kompozycji, a niektóre z morskich pejzaży mają charakter na poły surrealistyczny i impresjonistyczny. Artystka świetnie bawi się kolorem i światłem, umiejętnie budując spokojną narrację i wprowadzając obserwatora w nostalgiczny nastrój.
Obrazy Marty Bielickiej były prezentowane na licznych, zbiorowych i indywidualnych wystawach w Polsce i wielu krajach świata, od Korei po Skandynawię i znajdują się w licznych galeriach i prywatnych kolekcjach w Polsce, Austrii, Kanadzie i w Europie Północnej.
Więcej o artystce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę.
