O obrazie:
Stojąc przez tym obrazem intuicyjnie czujemy pewne zagubienie i niepewność, która towarzyszy większości z nas w konfrontacji ze sztuką abstrakcyjną. Nie można oderwać się od twardego, podstawowego faktu, że widzimy niezwykle prostą kompozycję: czarny obszar zamknięty w kwadratowym polu i serię białych trójkątów i czarno-białych kwadratów, tworzących jakąś strukturę przy dolnej krawędzi.
Jednak, pomimo usunięcia przedstawień wszelkich elementów realnego świata, chcemy podjąć próbę zrozumienia i jakiejś racjonalizacji tej pracy, próbę uporządkowania i odszukania jej znaczenia. To właśnie uwolnienie sztuki z twardych ram przedstawień figuratywnych pobudza nas do myślenia, uruchomienia szarych komórek, powstania miliardów nowych połączeń pomiędzy synapsami i dlatego gdzieś w głębi naszej podświadomości zaczynają się budzić całe serie interpretacji, których pra źródło wywodzi się z historycznego archetypu wszelkich przeciwieństw, konfliktu bieli i czerni, zderzenia dobra ze złem.
Malarka proponuje nam wizualną i intelektualną ucztę, nawet jeżeli ta jest złożona tylko z dwóch prostych i podstawowych składników. Jak wiemy, nie ilość się liczy w życiu, lecz przede wszystkim jakość i to nam gwarantuje ta praca.
Ciekawostki o czerni i bieli: Możemy powiedzieć, że wszelkie zjawiska barwne są wrażeniami subiektywnymi, ponieważ percepcja koloru powstaje w ludzkiej psychice. Jednak szczególnie ten subiektywizm występuje w przypadku odczuwania bieli i czerni, oraz przypisywania znaczenia do tych dwóch kolorów – niemal w każdej kulturze oba te kolory mają różne, często bardzo odległe i przeciwstawne znaczenia. Starożytni Egipcjanie utożsamiali biel z nieurodzajem i śmiercią, ponieważ kojarzył im się z pustynią oraz białymi na niej kośćmi. We współczesnych Chinach uważa się ją za kolor nieszczęścia i żałoby, dlatego przywdziewana jest na pogrzebach, podobnie było w starożytnej Grecji. Chrześcijanom obecnie kojarzy się z czystością, światłem, oraz dobrem. Z kolei czerń w kulturach dalekiego wschodu symbolizuje doświadczenie (dlatego np. we wschodnich sztukach walki umiejętności mistrzowskie są potwierdzane przez przyznanie czarnego pasa), w niektórych kulturach afrykańskich jest utożsamiana z dojrzałością i męskością, w Starożytnym Egipcie był to kolor życia i odrodzenia, współcześnie oznacza elegancję i jest kojarzony z władzą oraz (zwłaszcza w kręgach kultury amerykańskiej i europejskiej) z żałobą i śmiercią.
O malarce:
Renata Kluczyńska ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, Wydział Architektury Wnętrz. Inspiracją do wielu jej prac jest właśnie architektura – jej wpływ na otoczenie, detale oraz przestrzeń w jakiej zawiera się dana bryła. Struktura i kompozycja połączone z pewną dozą minimalizmu to hasła przewodnie artystki.
Obrazy maluje z największą starannością i dbałością o szczegóły. Każdy obraz sygnowany jest obustronnie, boki obrazów są zamalowane, aby nie było konieczności ich oprawiania w ramę – są gotowe do zawieszenia na ścianie.
O technice:
Farby akrylowe to jedne z najmłodszych farb, jakie znalazły zastosowanie we współczesnym malarstwie, chociaż początkowo były wykorzystywane do mniej wzniosłych celów, takich celów jak np. konserwowanie elementów budynków narażonych na wilgoć i zasolenie. Wynalezione i opatentowane w Niemczech wraz z tworzywami syntetycznymi na początku lat 30-tych XX wieku, jako stosunkowo tani substytut farb olejnych stały się bardzo popularne. Dzięki swoim właściwościom farby akrylowe tworzą świetlistą, gładką powierzchnię o charakterystycznych czystych kolorach, które nawet pod wpływem czasu i światła nie blakną i utrzymują swoją oryginalną barwę.
Potoczna opinia o tych farbach jest taka, że maluje się nimi szybko i łatwo, jednak nie jest to do końca prawda. Akryle bardzo szybko wysychają na podłożu, zwłaszcza w porównaniu do farb olejnych, co wymaga dużej dyscypliny pracy i dobrej znajomości rzemiosła malarskiego. Dodatkowo, po wyschnięciu farby akrylowe są odporne na wodę i inne rozpuszczalniki, co uniemożliwia dokonanie poprawek czy rozmalowanie błędnych fragmentów kompozycji.
Ciekawostka: Powstanie farb akrylowych przypisuje się niemieckiemu chemikowi Otto Rohmowi. W latach lat trzydziestych XX wieku opracował on nowy rodzaj żywicy, która mogła być stosowana jako spoiwo pigmentów. Żywica ta została nazwana „Plexiglas” lub „Acrylite” i została opatentowana w 1933 roku. Pierwsze zastosowania farb akrylowych były czysto techniczne (służyły do konserwacji elementów konstrukcyjnych narażonych na działanie wody i soli) i dopiero w latach czterdziestych XX wieku artyści zaczęli eksperymentować z tym nowym medium. Jednym z pierwszych malarzy, którzy używali farby akrylowej, był meksykański muralista David Alfaro Siqueiros, który używał jej do tworzenia murali.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
