O obrazie
Sętowski swoimi obrazami otwiera nam magiczne tunele czasoprzestrzenne wiodące do fantastycznych światów niczym nie ograniczonej wyobraźni. Przedstawia nam wytwory zaawansowanej cywilizacji, która bawi się wytwarzaniem ogromnych, humanoidalnych struktur. Jej członkowie są w stanie przeformatować i przeprogramować swoje linie genetyczne na monumentalną skalę, łącząc swoje ciała z całym miastami i spajając je z budynkami, wrośniętymi w skalne, podmorskie podłoże czy piach pustyni. Powstają w ten sposób żyjące wyspy, czy kroczące miasta-machiny, wielkie ponad ludzką skalę i wyobrażenie.
Centrala postać kobieca jest zwrócona do widza profilem i z wysokości spogląda z lekkim zaciekawieniem na zmierzający w jej stronę żaglowiec. Ubrana jest w przepełnioną detalami architektonicznymi stożkową suknię, która wyrasta z morza i wystaje ponad powierzchnię wody niczym magiczna, nadrealna żyjąca wyspa-miasto. Widzimy tutaj mnóstwo starannie oddanych i technicznie dopracowanych elementów kompozycji: baszty, rozmaite budynki, pasaże, podcienie, wieże z blankami, schody i bramy ułożone spiralnie i wznoszące się do góry.
Kadr obrazu ma format wertykalny i został ulokowany na prostokącie o bokach 60 cm na 80 cm. W palecie dominuje silnie zróżnicowany walorowo kolor niebieski, rozpięty od lazuru, przez błękit królewski aż do ciemnego granatu, uzupełniony kontrastowymi żółciami i brązami.
Obraz był namalowany na wystawę zorganizowaną w listopadzie 2007 w Burj Al Arab, Dubaj, ZEA. Obraz jest oprawiony w brązową, drewnianą ozdobną ramę o szerokości lica 6,5 cm. Płótno jest opisane na odwrociu przez artystę: „Lost Ship, Tomek Sętowski, 80 x 60cm, oil on canvas”. Na froncie sygnatura malarza w prawym, dolnym rogu. Do obrazu jest dołączony Certyfikat Autorski.
O artyście:
Urodzony 14 czerwca 1961r w Częstochowie polski artysta malarz, grafik i rzeźbiarz. Zaliczany do twórców i przedstawicieli nurtu zwanego „realizmem magicznym”, spokrewnionego artystycznie i ideologicznie z surrealizmem. Absolwent kierunku artystycznego na częstochowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Jana Długosza (dyplom z wyróżnieniem, 1989). Od 1991 roku jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków.
Początki kariery Tomasza Sętowskiego sięgają roku 1995, kiedy to jego prace włączono do objazdowej wystawy “Surrealiści polscy”, prezentującej najlepszych artystów czerpiących wzorce z tego nurtu. Dzięki tej wystawie artystę szybko kreowano na jednego z najbardziej oryginalnych i najzdolniejszych malarzy młodego pokolenia, któremu udało się stworzyć własny, niepowtarzalny i rozpoznawalny styl.
Po licznych zakończonych sukcesami wystawach i targach sztuki jego obrazy wzbudziły zainteresowanie marszandów i najlepszych galerii polskich i zagranicznych. Wielokrotnie nagradzany m.in. przez Prezydenta Częstochowy i Ministra Kultury (Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis w 2013). Więcej o artyście przeczytasz tutaj.
O stylu: realizm magiczny
Nazwa stylu w sztuce, stworzona w 1925 r. przez niemieckiego historyka i krytyka sztuki Franza Roha (1890 – 1965). Została użyta po raz pierwszy w eseju omawiającym nowy styl w malarstwie, zwanym jako nowy obiektywizm (nowa przedmiotowość, niem. Nueue Sachlichkeit). Z czasem pojęcie rozszerzyło się na te style malarstwa realistycznego, które stosowały zagadkowy, tajemniczy i magiczny język form. Kierunek ten, czerpiący inspirację z malarstwa metafizycznego, można traktować jako specyficzną formę, lub wstęp do surrealizmu.
Styl realizmu magicznego przywołuje wizje, przeżycia i nastroje ze świata snów. Efekt ten jest osiągany przez stosowanie na przykład nierealnej perspektywy i oświetlenia, oraz łączenie w czasami wręcz surrealistycznej i fantastycznej konwencji realistycznie namalowanych obiektów. W stylu tym tworzyli m.in. Giorgio de Chirico, Albert Carel Willink czy Leonora Carrington. Międzynarodową karierę i uznanie wśród marszandów i kolekcjonerów zrobili również polscy malarzy, tworzący w tym stylu: Wojciech Siudmak, Rafał Olbiński, Zdzisław Beksiński czy Tomasz Sętowski.
Znakomite obrazy w stylu realizmu magicznego malują też młodzi twórcy, reprezentowani przez Galerię Wiele Sztuki. Szczególną uwagę swoim perfekcyjnym warsztatem i wręcz matematyczną dokładnością przy pracy zwraca urodzony w Mińsku w 1987 roku Antonij Radzivonau – o artyście i jego pracach przeczytasz więcej tutaj.
Niewątpliwie ten kierunek w malarstwie, łączący w nierzeczywistym klimacie dziwne konstrukcje i maszyny, fantastyczne lewitujące budynki i całe miasta zawieszone w onirycznych krajobrazach na trwale wpisał się w krajobraz sztuki współczesnej i długo pozostanie obecny nie tylko w zbiorach prywatnych kolekcjonerów, ale też w największych galeriach, muzeach i międzynarodowych domach aukcyjnych.
Ciekawostka: Termin „realizm magiczny” ma zastosowanie również w literaturze. Odnosi się go do latynoamerykańskiego stylu pisarskiego łączącego elementy magiczne z realizmem. Pierwszym przedstawicielem realizmu magicznego był urodzony w Szwajcarii kubański powieściopisarz, eseista i dramaturg Alejo Carpentier (1904 – 1980). Nowy gatunek zainicjowała jego powieść „Królestwo z tego świata” (1949), której akcja rozgrywa się w czasach rewolucji haitańskiej z początku XIX wieku. Utwór zawiera opisy autentycznych wydarzeń, ale panuje w nim atmosfera cudowności wynikająca z wiary bohaterów w rzeczy nadprzyrodzone, oraz ukazania lokalnego folkloru i egzotycznej scenerii. Realizm magiczny reprezentowany w twórczości Carpentiera znalazł jeszcze pełniejszy wraz w dziełach jego następców, zwłaszcza kolumbijskiego pisarza i laureata literackiej nagrody Nobla Gabriela Garcii Marqueza (1927 – 2014). W swojej najbardziej znanej powieści „Sto lat samotności” autor umieścił opisy starych mężczyzn z anielskimi skrzydłami i kropli deszczu przybierających kształt kwiatów. Poszedł dalej niż Carpentier, u którego magia była nieprawdopodobna, ale jeszcze oparta na w miarę pewnych, realnych podstawach.
O technice: olej na płótnie
Malarstwo olejne to sztuka malowania obrazów pigmentami (substancjami pełniącymi rolę czynnika barwiącego) rozpuszczonymi i wymieszanymi z pewnymi rodzajami olejów, najczęściej lnianym, orzechowym lub makowym. W ten sposób otrzymana farba charakteryzuje się dosyć długim czasem schnięcia pod wpływem powietrza. Podłożem obrazu olejnego mogą być różne materiały, takie jak tradycyjne płótno, sklejka, drewno lub nawet blacha miedziana.
Znany biograf malarzy włoskich Giorgio Vasari przypisywał w połowie XVI wieku wynalazek malarstwa olejnego renesansowemu malarzowi niderlandzkiemu, Janowi van Eyck (1390-1441) i ta opinia utrzymywała się przed bardzo długi czas. Jednakże początki tej techniki są zdecydowanie starsze, wiadomo że farbami olejnymi posługiwali się już malarze w starożytnym Egipcie, Grecji czy Rzymie. O długiej historii tej techniki świadczą też różne źródła pisane, między innymi żyjący na przełomie XI i XII wieku benedyktyński mnich Teofil Prezbiter w swoim słynnym traktacie o sztuce „Diversarum Artium Schedula” napisanym pomiędzy 1100 a 1125 podawał receptury farb olejnych sposoby ich mieszania przy wykorzystaniu oleju orzechowego.
Technika olejna oferuje szerokie możliwości wyrazu artystycznego. Malarze mają do dyspozycji gęstość i bogactwo koloru oraz możliwość uzyskania subtelnych połączeń barw i oddania najdrobniejszych szczegółów przedstawianej sceny. Farby olejne można nakładać zarówno subtelnymi, cienkimi i przezroczystymi warstwami (tzw. technika laserunkowa) lub grubo, budując wyraźną fakturę i rzeźbę powierzchni obrazu. Można je mieszać bezpośrednio na powierzchni obrazu (tak, jak to robił Jan van Eyck), co umożliwia łagodne przechodzenie pomiędzy kolorami bez pozostawiania śladów pędzla. Również rodzaj stosowanych narzędzi jest szeroki, artysta może pracować z farbą olejną różnymi pędzlami, szpachelkami i łopatkami. Gotowe obrazy olejne zazwyczaj pokrywa się werniksem w celu podbicia kolorów, nadać całości połysku i ochronić powierzchnię płótna przed kurzem, zarysowaniami czy wpływem światła.
W Europie malarstwo olejne dominowało zdecydowanie od XVI w. aż do początku XX w., kiedy to wynalezienie nowych, syntetycznych farb akrylowych dało malarzom bardzo interesującą i nie gorszą jakościowo alternatywę w wyborze materiału na obraz. Jednak pomimo niezaprzeczalnych zalet akryli malarstwo olejne pozostaje cały czas w powszechnym odbiorze synonimem „prawdziwego malarstwa” i ta pozycja nie wydaje się być specjalnie zagrożona.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
