O temacie obrazu – Sokół wędrowny
Sokół wędrowny jest średniej wielkości ptakiem drapieżnym, zasiedlającym wszystkie kontynenty oprócz Antarktydy. Pierwsze kopalne ślady ptaków z rodziny sokołów pochodzą sprzed 5 – 8 mln lat. Pomimo swojej nazwy, nie jest gatunkiem migrującym i prowadzi osiadły tryb życia. Wykazuje dymorfizm płciowy – samica jest wyraźnie większa od samca, którego przeciętna długość ciała wynosi ok. 40 cm przy wadze ok. 0,7 kg.
Sokoły od czasów starożytnych były najczęściej szkolonym przez człowieka do polowań ptakiem drapieżnym (sokolnictwo), pierwsze zapiski na ten temat pochodzą z XV wieku p.n.e. Sokolnictwo jest nadal bardzo popularną modą wśród książąt saudyjskich – posiadanie kilku sokołów jest wręcz obowiązkiem towarzyskim.
W latach 50. i 60. ub. z powodu skażenia środowiska substancjami chemicznymi do ochrony roślin ich populacja drastycznie spadła (w Europie prawie wyginął). Szacunki z roku 2015 podają że na całym świecie żyje około 93 tys. dorosłych osobników (z czego w Europie około 1,4 tys.). W wielu krajach prowadzone są z powodzeniem programy reintrodukcji tych ptaków do dawnych siedlisk. W Polsce jest bardzo rzadki i objęty ścisłą ochroną gatunkową, obecnie żyje u nas około 50 par sokołów. Gniazda buduje na skałach, wysokich wieżach czy kominach. Z niektórych gniazd (np. na Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie) można oglądać transmisje internetowe na żywo
Ciekawostka: Sokoły w locie nurkowym, podczas ataku na ofiarę osiągają prędkość w granicach 400 km/h (pomiar z lat 90-tch XX w. daje odczyt 389 km/h) i prawdopodobnie nie jest to jeszcze granica ich możliwości – więc w tej dyscyplinie zajmują wśród wszystkich organizmów żyjących na świecie pierwsze miejsce. Jednak już w locie poziomym parametry lotu sokoła są raczej przeciętne – mogą osiągnąć szybkość około 100 km/h, więc są wolniejsze od na przykład od … gołębia pocztowego, gęsi czy ptaków z rodziny kaczkowatych. Są słabo zwrotne i nie radzą sobie za bardzo w pogoni, nie potrafią też polować na zwierzynę ukrywającą się na wśród drzew czy krzaków, więc ptak siedzący na ziemi jest bezpieczny i nie będzie upolowany.
Akwarela – o technice
Akwarela to: (1) nazwa rodzaju transparentnej farby rozpuszczalnej w wodzie (fr. aquarelle – „wodnisty”, łac. aqua – „woda”), (2) szczególnej techniki malarskiej, w której farby nakładane są bardzo cienko na chłonne podobrazie, którym jest najczęściej papier celulozowy lub bawełniany, oraz (3) obraz namalowany tą techniką.
Wzajemne oddziaływanie wody, farby i papieru powoduje, że jest to technika jedyna w swoim rodzaju. Plasuje się gdzieś w połowie drogi pomiędzy rysunkiem a malarstwem i doskonale nadaje się do pracy w plenerze, dlatego akwarelami z upodobaniem posługiwali się m.in. słynni angielscy pejzażyści z przełomu XVIII i XIX wieku (Alexander Cozens, Thomas Girtin, David Cox). Nakładanie cienkich warstw farby powoduje prześwitywanie bieli papierowego podłoża, a ponieważ światło odbija się od papieru, daje to efekt połyskującej jasności. Stąd też w akwareli w zasadzie nie jest używana biała farba – w odpowiednich miejscach pozostawia się niezamalowane fragmenty.
Ciekawostka: Akwarela to raczej trudna technika, wymagająca od malarza precyzyjnego zaplanowania pracy. W tej technice zaczyna się zawsze od kolorów jasnych i można przechodzić już tylko w stronę kolorów ciemniejszych – w drugą stronę się nie uda, więc korekta nie jest możliwa. Trzeba przy tym jeszcze pamiętać, że papierowe podłoże szybko się zużywa i „wytrzyma” najwyżej 3 – 4 kolejne warstwy farby.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
