O obrazie:
Pole obrazowe tej pracy ma układ horyzontalny i jest to prostokąt o bokach 100 cm na 70 cm. Kompozycja jest zamknięta, a rozmieszczenie i sposób przedstawienia postaci przesuwa wyraźnie ciężar symetrii w lewą stronę. Jest to dodatkowo podkreślone światłem i kolorem, skupionym na modelce z pierwszego planu i wyraziście akcentującym jej piersi i ramiona. Ten fragment płótna został dopracowany z dużą dozą realizmu.
W pozostałych partiach malarka skupiła się na formach i kolorach mniej oczywistych; zbudowała przestrzeń z niewyraźnych, nakładających się na siebie plam różnych walorów niebieskiego, szarości i fioletów. Można by przez to odnieść wrażenie, że te elementy kompozycji są przez to jakby mniej ważne – chociaż trzeba by tutaj już uważać, aby zbyt pochopnie nie pominąć pewnych istotnych sygnałów, które chce nam przekazać ten obraz.
Uproszczenia i deformacje zastosowane przez artystkę w konstrukcji drugiego planu i dalszej przestrzeniach obrazu rodzą bowiem niedopowiedzenia i niejasności co do natury przedstawionej sceny. Czy druga, przedstawiona w głębi i wyabstrahowana z konkretnego otoczenia postać może być transpozycją i innym spojrzeniem na osobę z planu pierwszego? Nie pomaga nam w tych rozważaniach charakterystyczny dla artystki sposób przedstawiania swoich modeli, a rozmycie sylwetek i pozbawienie ich twarzy pozbawia nas możliwości jednoznacznej identyfikacji artystycznych intencji.
Obraz wybraliśmy na pierwszą wystawę do naszej galerii na Małeckiego w Poznaniu. Pomimo dosyć odważnej, a nawet nieco swobodnie wyzywającej koncepcji przedstawienia ludzkiego ciała powiesiliśmy go prawie na wprost wejścia. Cieszy nas bardzo, że zwraca na siebie zasłużoną uwagę.
O temacie obrazu: akt
Akt w sztukach wizualnych (rzeźbie, rysunku, grafice, malarstwie) jest przedstawieniem nagiej postaci ludzkiej. Temat ten, będący szczególną odmianą portretu za wyjątkiem sztuki żydowskiej i islamskiej spotykany jest w większości kultur i okresów historycznych na wszystkich kontynentach. Wydaje się też, że może to być (zaraz obok motywów animalistycznych, tj. przedstawiających zwierzęta) jeden w najstarszych tematów artystycznych w ogóle, czego przykładem może być licząca sobie około 30 tys. lat figurka tzw. Wenus z Willendorfu, przypadkowo odnaleziona w 1908 roku podczas prac drogowych niedaleko miejscowości Willendorf w Austrii.
W kręgu kultury europejskiej specjalistami w temacie aktu niewątpliwie byli artyści tworzący w starożytnej Grecji. W niezliczonych posągach nagich herosów i bogów obojga płci zawarli oni swój wysublimowany i doprowadzony do granic perfekcji kanon piękna, który stanowił trudne do sprostania wyzwanie dla wszystkich późniejszych pokoleń artystów.
Po okresie rozkwitu w starożytności, w sztuce europejskiego średniowiecza na skutek supremacji religii podporządkowującej sobie wszystkie dziedziny życia akt jako temat samodzielny praktycznie nie istniał. Kościół chrześcijański postrzegał ciało i cielesność jako temat ogólnie wstydliwy i mocno podkreślał w swoich naukach grzeszność oraz nieczystość ludzkiego ciała. Według obowiązującej doktryny, sztuka miała służyć Bożej chwale i tworzono ją według ściśle obowiązujących zasad. Tematem tym zajął się nawet, już pod koniec epoki, sobór trydencki obradujący w latach 1545-1563, który nakazywał aby obrazy były malowane w sposób unikający wszelkiej zmysłowości i bez powabnego wdzięku (procaci venustate).
Wraz z odrodzeniem kultury klasycznej w renesansie, akt uznano powtórnie za wyraz wartości humanistycznych i przez kilka stuleci studium aktu było rozumiane jako podstawa sztuki. Tematykę aktu, podobnie jak całą szeroką kategorię portretu podejmowali również ówcześni artyści awangardowi przełomu wieku XIX i XX, z kubistami i surrealistami na czele.
Również dzisiaj akt jest podstawowym tematem studiów akademickich, a studiowanie i odzwierciedlanie na płótnie czy w rzeźbie ludzkiego ciała leży u podstaw edukacji artystycznej i w dalszym ciągu jest uważane za jedno z najlepszych ćwiczeń formalnych.
O technice: olej na płótnie
Malarstwo olejne to technika artystyczna polegająca na wykorzystywaniu farb, które powstają poprzez zmieszanie suchych pigmentów (barwników) proszkowych z wyselekcjonowanym rafinowanym olejem lnianym (stosuje się też czasami olej makowy lub z orzechów włoskich) do konsystencji sztywnej pasty i zmielenie jej przez silne tarcie w stalowych młynach walcowych.
Znany biograf malarzy włoskich Giorgio Vasari przypisywał w połowie XVI wieku wynalazek malarstwa olejnego renesansowemu malarzowi niderlandzkiemu, Janowi van Eyck (1390-1441) i ta opinia utrzymywała się przed bardzo długi czas. Jednakże początki tej techniki są zdecydowanie starsze, wiadomo że farbami olejnymi posługiwali się już malarze w starożytnym Egipcie, Grecji czy Rzymie. O długiej historii tej techniki świadczą też różne źródła pisane, między innymi żyjący na przełomie XI i XII wieku benedyktyński mnich Teofil Prezbiter w swoim słynnym traktacie o sztuce „Diversarum Artium Schedula” napisanym pomiędzy 1100 a 1125 podawał receptury farb olejnych sposoby ich mieszania przy wykorzystaniu oleju orzechowego.
Wyjątkowa łatwość, z jaką przy pomocy tych farb można mieszać kolory i budować przejścia tonalne czyni je wyjątkowymi wśród innych materiałów malarskich; jednocześnie pozwalają na uzyskanie bogatych i różnorodnych efektów przy pomocy tzw. laserunku (farba kładziona bardzo cienkimi warstwami) czy impasto (grube fragmenty budujące głębokie struktury na podobraziu).
Standardowym podłożem do namalowania obrazu olejnego jest płótno, wykonane z czystego lnu o mocnym i gęstym splocie. Płótno jest przycinane do odpowiedniego rozmiaru i rozpinane na drewnianej ramie (tzw. blejtram, krosno malarskie), do której jest następnie przymocowywane za pomocą gwoździ lub zszywek. W wiekach średnich w Europie bardzo popularne było malarstwo olejne tablicowe, w którym podłożem obrazów były odpowiednio przygotowane (zagruntowane) deski. Na gotowy obraz olejny zwykle nakładana jest warstwa materiałów żywicowych (lakieru, werniksu), w celu wydobycia głębszych efektów tonalnych, oraz ochrony powierzchni płótna przed czynnikami atmosferycznymi, drobnymi otarciami, zabrudzeniami czy gromadzeniem się kurzu.
Pomimo pojawienia się w XX w. zupełnie nowych, syntetycznych farb akrylowych, obrazy olejne do tej pory są uważane za kwintesencję sztuki malarskiej w najbardziej klasycznym jej wydaniu. Obrazy wykonane olejem na płótnie są niezwykle trwałe, oraz wyróżniają się swoimi wartościami kolorystycznymi, które zachowują przez długie lata. Nasycone świetlistymi barwami, przyciągają uwagę i tworzą niepowtarzalne efekty wizualne.
O artystce:
Laureatka nagrody Fundacji im. dr. Marka Marii Pieńkowskiego, przyznawanej najlepszemu studentowi I roku na Wydziale Malarstwa ASP Warszawa (2020). W 2022 roku otrzymała stypendium rektora uczelni, a w 2023 wyróżnienie na wystawie końcowo-rocznej.
Specjalizuje się w figuratywnym malarstwie olejnym, szczególnie interesujące jest dla artystki działanie obrazu na podświadomość odbiorcy postawionego przed zjawiskiem ludzkiego ciała. Niektóre portrety są namalowane z bezkompromisowym podejściem do przedstawienia ciała modelki i jej widocznych niedoskonałości, inne poruszają wyobraźnię obserwatorów kompozycjami utrzymanymi nieco żartobliwych i surrealistycznych klimatach.
Więcej o artystce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę.