O obrazie:
Angielski poeta i malarz, prekursor romantyzmu William Blake (1757-1827) powiedział, że sztuka nie może istnieć bez eksponowania nagiego piękna. Istotnie, nagie postacie oferują artystom ważne narzędzia artystycznej ekspresji i twórczej wypowiedzi.
Wykorzystując nagość, artysta może pokazać człowieka w sposób skupiający uwagę na istocie malarskiego przedstawienia, a nie na sprawach filozoficznie nieistotnych, chociaż warsztatowo interesujących – takich jak na przykład techniczne rozegranie na płótnie fałd materiału, z którego jest wykonane ubranie modela.
W tym obrazie malarka idzie jeszcze o krok dalej – pozbawia postać nie tylko jej ubrania, ale też i całego kontekstu przestrzeni, w którym ona funkcjonuje. Widzimy postać idealnie wypreparowaną, w nierealnym, nierzeczywistym ustawieniu, całkowicie wyjętą z narracji w której normalnie funkcjonujemy. To ludzki abstrakt.
To bardzo dobrze, że ta praca nie ma klasycznego tytułu. Dzięki temu nic nas nie rozprasza, kiedy patrząc na nią podejmujemy próbę jej interpretacji i znalezienia odpowiedzi na pytania o najważniejsze życiowe sprawy; naszą egzystencję, naturę własnego ja i nad złudzeniami, którymi staramy się poprawić sobie samopoczucie.
O temacie obrazu: akt
Akt w sztukach wizualnych (rzeźbie, rysunku, grafice, malarstwie) jest przedstawieniem nagiej postaci ludzkiej. Temat ten, będący szczególną odmianą portretu za wyjątkiem sztuki żydowskiej i islamskiej spotykany jest w większości kultur i okresów historycznych na wszystkich kontynentach. Wydaje się też, że może to być (zaraz obok motywów animalistycznych, tj. przedstawiających zwierzęta) jeden w najstarszych tematów artystycznych w ogóle, czego przykładem może być licząca sobie około 30 tys. lat figurka tzw. Wenus z Willendorfu, przypadkowo odnaleziona w 1908 roku podczas prac drogowych niedaleko miejscowości Willendorf w Austrii.
W kręgu kultury europejskiej specjalistami w temacie aktu niewątpliwie byli artyści tworzący w starożytnej Grecji. W niezliczonych posągach nagich herosów i bogów obojga płci zawarli oni swój wysublimowany i doprowadzony do granic perfekcji kanon piękna, który stanowił trudne do sprostania wyzwanie dla wszystkich późniejszych pokoleń artystów.
Po okresie rozkwitu w starożytności, w sztuce europejskiego średniowiecza na skutek supremacji religii podporządkowującej sobie wszystkie dziedziny życia akt jako temat samodzielny praktycznie nie istniał. Kościół chrześcijański postrzegał ciało i cielesność jako temat ogólnie wstydliwy i mocno podkreślał w swoich naukach grzeszność oraz nieczystość ludzkiego ciała. Według obowiązującej doktryny, sztuka miała służyć Bożej chwale i tworzono ją według ściśle obowiązujących zasad. Tematem tym zajął się nawet, już pod koniec epoki, sobór trydencki obradujący w latach 1545-1563, który nakazywał aby obrazy były malowane w sposób unikający wszelkiej zmysłowości i bez powabnego wdzięku (procaci venustate).
Wraz z odrodzeniem kultury klasycznej w renesansie, akt uznano powtórnie za wyraz wartości humanistycznych i przez kilka stuleci studium aktu było rozumiane jako podstawa sztuki. Tematykę aktu, podobnie jak całą szeroką kategorię portretu podejmowali również ówcześni artyści awangardowi przełomu wieku XIX i XX, z kubistami i surrealistami na czele.
Również dzisiaj akt jest podstawowym tematem studiów akademickich, a studiowanie i odzwierciedlanie na płótnie czy w rzeźbie ludzkiego ciała leży u podstaw edukacji artystycznej i w dalszym ciągu jest uważane za jedno z najlepszych ćwiczeń formalnych.
O technice: olej na płótnie
Malarstwo olejne to sztuka tworzenia obrazów przy pomocy farb będących mieszaniną różnych pigmentów (barwników) z rafinowanymi olejami: lnianym, orzechowym lub makowym.
W Europie początkiem dominacji tej techniki malarskiej jest wiek XV. Uważa się że wynalazcą, a przynajmniej najbardziej znanym propagatorem malarstwa olejnego był niderlandzki artysta Jan van Eyck (1390–1441), który uchodzi również za twórcę nowożytnego malarstwa portretowego i prekursora wczesnego renesansu. Van Eyck potrafił wykazać i skutecznie wykorzystać właściwości farb olejnych, takie jak rozpiętość i bogactwo uzyskiwanych kolorów czy też możliwość oddania drobnych, delikatnych szczegółów kompozycji.
Właściwości farb olejnych pozwalają na stosowanie różnych technik nakładania farby, na przykład bardzo cienkimi warstwami (tzw. laserunki), lekko rozprowadzając farbę na poprzedniej, już wyschniętej warstwie. W ten sposób, przez nadbudowanie złożonych, rozświetlonych warstw przejrzystego koloru uzyskuje się bardzo subtelne fakturalne i kolorystyczne efekty. Ten klasyczny sposób kładzenia farby olejnej do perfekcji opanował flamandzki malarz Jan van Eyck, który jest też uważany za najważniejszego popularyzatora malarstwa farbami olejnymi w Europie. Można też kłaść farbę techniką impasto, czyli grubymi warstwami, zachowującymi wyraźne ślady pędzla czy szpachli. Nakładając impast na całej powierzchni płótna uzyskuje się wypukłą, rzeźbioną powierzchnię mocno akcentującą efekty świetlne. Jednym z wielkich malarzy, stosujących szczególnie bogate impasty był Rembrandt van Rijn.
Pomimo pojawienia się w XX w. zupełnie nowych, syntetycznych farb akrylowych, obrazy olejne do tej pory są uważane za kwintesencję sztuki malarskiej w najbardziej klasycznym jej wydaniu. Obrazy wykonane olejem na płótnie są niezwykle trwałe, oraz wyróżniają się swoimi wartościami kolorystycznymi, które zachowują przez długie lata. Nasycone świetlistymi barwami, przyciągają uwagę i tworzą niepowtarzalne efekty wizualne. Gotowe obrazy olejne zazwyczaj pokrywa się werniksem w celu podbicia kolorów, nadać całości połysku i ochronić powierzchnię płótna przed kurzem, zarysowaniami czy wpływem światła.
O artystce:
Laureatka nagrody Fundacji im. dr. Marka Marii Pieńkowskiego, przyznawanej najlepszemu studentowi I roku na Wydziale Malarstwa ASP Warszawa (2020). W 2022 roku otrzymała stypendium rektora uczelni, a w 2023 wyróżnienie na wystawie końcowo-rocznej.
Specjalizuje się w figuratywnym malarstwie olejnym, szczególnie interesujące jest dla artystki działanie obrazu na podświadomość odbiorcy postawionego przed zjawiskiem ludzkiego ciała. Niektóre portrety są namalowane z bezkompromisowym podejściem do przedstawienia ciała modelki i jej widocznych niedoskonałości, inne poruszają wyobraźnię obserwatorów kompozycjami utrzymanymi nieco żartobliwych i surrealistycznych klimatach.
Więcej o artystce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę.
