O obrazie:
“Doktor Dolittle”- współczucie i troska. Obraz “Doktor Dolittle” to niezwykle intymna i wzruszająca kompozycja, która przenosi nas wprost do gabinetu weterynaryjnego. Centralnym punktem dzieła jest postać kobiety lekarza weterynarii, delikatnie trzymającej w ramionach chorego prosiaczka. Jej spojrzenie, pełne troski i współczucia, kierowane jest ku zwierzęciu, tworząc silną więź emocjonalną między postaciami.
Kompozycja i kolorystyka: kompozycja obrazu jest prosta i klarowna, co podkreśla intymność momentu uchwyconego przez artystkę. Postać kobiety, wypełniając większość przestrzeni płótna, dominuje nad tłem, które pełni rolę subtelnego akcentu. Stonowana, pastelowa kolorystyka, typowa dla modernizmu, nadaje obrazowi delikatności i subtelności. Dominujące kolory niebieskiego fartucha lekarza oraz ciepłych tonów skóry zwierzęcia tworzą harmonijną całość i podkreślają bliskość łączącą obie istoty.
Nawiązanie do literatury. Tytuł obrazu nawiązuje do kultowej serii książek dla dzieci o Doktorze Dolittle, co wprowadza do dzieła dodatkowy wymiar interpretacyjny. Sugeruje, że lekarz weterynarii przedstawiony na obrazie posiada wyjątkową zdolność do porozumiewania się ze zwierzętami, podobnie jak bohater literacki. To nawiązanie dodaje obrazowi magicznego charakteru i zaprasza widza do refleksji nad relacją człowieka ze zwierzętami.
Obraz “Doktor Dolittle” to dzieło o niezwykłej mocy oddziaływania. Dzięki subtelnej kolorystyce, intymnej kompozycji i głębokiej symbolice, artystka stworzyła dzieło, które porusza serca i skłania do refleksji. Jest to obraz, który z pewnością znajdzie swoje miejsce w sercach odbiorców.
Gdzie pokazać obraz? Obraz “Doktor Dolittle” doskonale wpisuje się w nurt sztuki współczesnej i może być prezentowany zarówno w domach czy mieszkaniach, galeriach sztuki, jak i w przestrzeniach publicznych, takich jak szpitale, przychodnie weterynaryjne czy szkoły. Dzieło to z pewnością wzbudzi zainteresowanie miłośników zwierząt oraz osób poszukujących sztuki o głębokim przesłaniu.
O temacie obrazu: portret
Portret jest dziełem sztuki, artystycznym wizerunkiem przedstawiającym określonego człowieka (zwłaszcza jego twarzy), z uwzględnieniem indywidualnych cech wyglądu fizycznego, urody, czasami też stanu psychicznego. Stosowany jako temat w różnych dziedzinach sztuki wizualnej (malarstwo, rzeźba, grafika, fotografia), portret ma wiele odmian. Biorąc pod uwagę różne kryteria, dzieli się kilkanaście typów, np. portret zbiorowy, autoportret, karykatura, miniatura, realistyczny lub imaginacyjny, fikcyjny.
Portret jest jednym z najstarszych i najczęściej spotykanych gatunków sztuki. Był tworzony zarówno jako pamiątka osobista, rodzinna i jako przedstawienie oficjalne, by upamiętnić godność pełnioną przez portretowaną osobę.
Wysoko ceniony i rozwijany w kulturach starożytnej Azji, dalekiego i bliskiego wschodu (w Egipcie w już w okresie Średniego Państwa c. 2 tys. lat p.n.e powstawały portrety psychologizowane), w Europie w wiekach średnich miał niewielkie znaczenie i pełnił raczej rolę uzupełniającą w scenach religijnych.
Dopiero od XIV w. portret zaczął na naszym kontynencie odzyskiwać należne mu miejsce. Powstały znakomite płótna szkoły niderlandzkiej (J. van Eyck, Vermeer, Rembrandt, Memling), czy włoskiego renesansu (Leonardo da Vinci, Rafael Santi, Tycjan). Wiek XVII był okresem szczytowego rozwoju malarstwa portretowego w Anglii (W. Hogarth, A. Ramsay, G. Romney). Pomimo rozwoju technik fotograficznych od końca XIX wieku, portret przetrwał i nadal zajmuje czołowe miejsce wśród tematów podejmowanych przez współczesnych malarzy, chociaż niewątpliwie nie pełni już klasycznej roli figuratywno – informacyjnej.
O technice: farba akrylowa na płótnie
Żywice akrylowe zostały wynalezione i opatentowane w Niemczech na początku lat 30-tych ub. wieku, a pierwsze zastosowania artystyczne miały miejsce następnej dekadzie. Te syntetyczne farby łączą niektóre właściwości farb olejnych i akwareli. Są rozpuszczalne w wodzie i szybko schną (zwłaszcza w porównaniu do tradycyjnych farb olejnych), w zastosowaniach artystycznych mogą być kładzione zarówno grubo (tzw. impast), budując wyraźną fakturę obrazu podobnie jak w przypadku farb olejnych, lub też laserunkowo, czyli cienkimi przezroczystymi warstwami. Malarstwo akrylowe jest więc pewną alternatywą dla malarstwa olejnego, jednak dla wzmocnienia efektów fakturowych i kolorystycznych malarze często łączą obie te techniki.
Akryle można je kłaść na bardzo zróżnicowane i praktycznie dowolne podłoża: od typowych płócien malarskich, przez drewno, beton do stali, szkła i betonu. Ta elastyczność zastosowania powoduje, że są szczególnie popularne wśród artystów uprawiających street-art i sztukę graffiti.
Obecne generacje farb akrylowych są bardzo zaawansowane i praktycznie jakościowo nie ustępują farbom olejnym.
O artystce:
Joanna Sułek-Malinowska urodziła się w 1969 roku w Bielsku-Białej. Jest absolwentką Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego w Cieszynie Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Dyplom z malarstwa obroniła w 1995 roku w pracowni prof. Alfreda Biedrawy, a część teoretyczną u dr Witolda Iwanka.
Jej twórczość to prace przede wszystkim w technice akrylu i akwareli. Różnorodność tych dwóch technik daje malarce możliwość szerokiej wypowiedzi artystycznej. Malarka wybiera tematy swoich prac w zależności od nastroju. Na jej obrazach pojawiają się geometryczne abstrakcje, motywy architektoniczne i roślinne, oraz postaci ujęte w różnych scenach rodzajowych.
Analiza obrazów artystki zmusza do zachowania obserwacyjnej i analitycznej czujności, ponieważ często sedno kompozycji bywa zakamuflowane przez umowność wypowiedzi. Dzięki temu, malarka zachęca i zaprasza widza do indywidualnej interpretacji treści obrazu.
Więcej o malarce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Obrazy na ścianę.
