O obrazie:
Prace Klaudii Chomy z cyklu poświęconego przyrodzie to portrety zwierząt wykonane z psychologiczną zaciętością i warsztatową dokładnością: każde ze stworzeń występuje na płótnach jako pierwszoplanowy bohater, wyodrębniony z bezczasowego, mglistego tła. Nawet najmniejsze z istot żywych zdają się opowiadać swoją własną historię, zaś ich prezencja przekonuje o niebanalnej osobowości i charakterze.
Bohaterem obrazu Leśnym duktem jest lis rudy. Uniesiona głowa, postawione uszy i czujna sylwetka sugerują wskazują, że zwierzę jest na jakimś tropie i pomału przymierza się do rozpoczęcia polowania. Widzimy tutaj typową dla zwierzęcych portretów Klaudii Chomy malarską precyzję w oddaniu modela: odczuwamy niemal fizycznie delikatność futra, podkreśloną jeszcze migotliwymi przejściami kolorystycznymi.
Pole obrazowe o wymiarach 60 cm na 50 cm na kształt prostokąta leżącego na dłuższym boku. Paleta obrazu jest niezbyt szeroka, artystka ograniczyła kolory do charakterystycznych dla umaszczenia lisów odcieni żółci i brązów. Znakiem rozpoznawczym do przyrodniczych przedstawień malarki jest drugi plan, z którego bohaterowie wyłaniają się niczym leśne zjawy.
O temacie obrazu:
Lis rudy jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. W wielu kulturach symbolizuje spryt i przebiegłość, występuje często (i całkiem niesprawiedliwie) jako negatywny bohater w licznych bajkach, opowieściach i przysłowiach. Gatunek ma długą, niekoniecznie szczęśliwą dla siebie, historię związków z człowiekiem – był tępiony przez wieki jako szkodnik, bezlitośnie na niego polowano ze względu na cenne futro. Wielu znanych malarzy (m.in. Gustave Coubert, Franz Marc czy Johann Baptist Hofner) często przedstawiało lisy na swoich obrazach.
Lisy posiadają zdolność widzenia stereoskopowego, jednak ich wzrok reaguje głównie na ruch. Mają też bardzo dobry słuch, mogą usłyszeć odpoczywającego cietrzewia z odległości 600 kroków, latającą wronę z odległości nawet 500 m i pisk myszy z odległości 100 m. Lisy rude mają szeroką skalę wokalną sięgającą pięciu oktaw, a ich język ciała jest bogaty i składa się z szerokiego arsenału ruchów uszu, ogona i pewnych postaw, oznaczających określone gesty.
Jako jedyny przedstawiciel psowatych, potrafi schować pazury. Śpi do 10 godzin na dobę, ale nie zapada w sen zimowy. W poszukiwaniu pożywienia jest w stanie pokonać 250 km, a biega z prędkością do 65 km/h. W Londynie żyje ich około 10 tys. sztuk; na szczęście w Anglii słynne polowania na lisy z psami gończymi zostały już dawno zakazane.
O technice: technika mieszana
Artysta posługujący się technikami mieszanymi na pewno musi dobrze znać nie tylko właściwości poszczególnych farb użytych do malowania obrazu, ale też musi orientować się w charakterystyce wzajemnego oddziaływania na siebie różnych rodzajów farb, sposobie krycia i przenikania kolorów, czy wpływu różnicy w czasie schnięcia różnych farb przy planowaniu kompozycji.
Chociaż dzisiaj producenci farb olejnych i akrylowych oferują już bardzo zaawansowane jakościowo i niewiele się od siebie różniące produkty, to zawsze pozostają pewne subtelne różnice, które właściwie wykorzystane i podkreślone wzmocnią końcowe efekty fakturowe i kolorystyczne dzieła, trudniejsze lub nawet niemożliwe do osiągnięcia przy wykorzystaniu tylko jednego medium.
O artystce:
Klaudia Choma urodziła się w 1988 roku. Studia artystyczne rozpoczęła w 2009 roku w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie na Wydziale Grafiki w pracowni Profesora Ryszarda Osadczego, które następnie kontynuowała na Wydziale Malarskim warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W roku 2015 uzyskała tam dyplom magisterski w pracowni prof. Stanisława Baja, zaś aneks do dyplomu przygotowała w Pracowni Struktur Wizualnych Profesora Jacka Dyrzyńskiego. Jej obrazy znajdują się w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą, jak i w galeriach sztuki współczesnej.
W twórczości Klaudii Choma przewijają się trzy główne motywy malarskie: architektura, meble oraz świat przyrody: flora i fauna.
Charakterystyczna technika malarska Klaudii Chomy pozostaje niezmienna niezależnie od przedstawionego motywu: artystka od lat wierna jest farbom olejnym (czasami łączonymi z akrylami), a jej dzieła łączy przygaszona, ziemista lub szara gama kolorystyczna. Sposób opracowania drugiego planu jest kolejnym znakiem rozpoznawczym warszawskiej malarki: najczęściej malowany szaro-ziemistymi impastami (grubo nakładanymi warstwami farby) służy do podkreślenia charakteru i natury przedstawianego obiektu czy modela, nadając im wyrazu odrealnienia i melancholii.
Więcej o malarce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
