O obrazie:
Po ostatniej podróży artystki do Egiptu powstała seria obrazów olejnych, zainspirowanych tamtejszą egzotyczną przyrodą i krajobrazami. Z dalekich stron II przedstawia ibisa, ptaka brodzącego spokrewnionego z pelikanami. Pole obrazowe ma kształt prostokąta w układzie wertykalnym o wymiarach 50 cm na 65 cm. Obraz jest bardzo charakterystyczny dla zwierzęcych portretów w wykonaniu malarki: mamy tutaj stonowaną paletę, świetny warsztat i bardzo dokładne oddane szczegółów, drugi plan potraktowany jako nie odwracające uwagi od bohatera obrazu, rozmywające się tło. Ciekawe są wyraźne efekty fakturowe w dolnej partii, wykonane techniką impasto. Obraz jest sygnowany w prawym dolnym rogu.
W naszej Galerii oferujemy jeszcze drugi, podobny obraz przedstawiający ibisa – Z dalekich stron I (tutaj możesz go zobaczyć). Obie prace razem tworzą kapitalny, ciekawy dyptyk, który znakomicie się będzie się prezentował zarówno we wnętrzu nowoczesnym, jak i o bardziej tradycyjnych charakterze.
Ciekawostki o temacie obrazu:
Ibisy dzielą się na ponad 30 gatunków, różniących się mocno kolorem upierzenia i zachowaniami społecznymi. Formują charakterystyczny, rzędowy szyk ustawiony prostopadle do kierunku lotu. Występują głównie w strefach klimatów równikowych, zwrotnikowych i podzwrotnikowych. Do Polski sporadycznie zaglądają dwa gatunki: ibis kasztanowaty o pięknym, czerwonym upierzeniu oraz warzęcha zwyczajna z bardzo charakterystycznym, mocno spłaszczonym na końcu dziobem. W starożytnym Egipcie były to ptaki święte, czczone w związku z kultem boga Thota, przedstawianego na wizerunkach pod postacią człowieka z głową tego ptaka. Białe pióra ibisa symbolizowały światło słońca, a czarna szyja – cień księżyca. Obecnie w Egipcie ibis już w warunkach naturalnych nie występuje.
O technice: olej na płótnie
Malarstwo olejne to technika artystyczna polegająca na wykorzystywaniu farb, które powstają poprzez zmieszanie suchych pigmentów (barwników) proszkowych z wyselekcjonowanym rafinowanym olejem lnianym (stosuje się też czasami olej makowy lub z orzechów włoskich) do konsystencji sztywnej pasty i zmielenie jej przez silne tarcie w stalowych młynach walcowych.
Znany biograf malarzy włoskich Giorgio Vasari przypisywał w połowie XVI wieku wynalazek malarstwa olejnego renesansowemu malarzowi niderlandzkiemu, Janowi van Eyck (1390-1441) i ta opinia utrzymywała się przed bardzo długi czas. Jednakże początki tej techniki są zdecydowanie starsze, wiadomo że farbami olejnymi posługiwali się już malarze w starożytnym Egipcie, Grecji czy Rzymie. O długiej historii tej techniki świadczą też różne źródła pisane, między innymi żyjący na przełomie XI i XII wieku benedyktyński mnich Teofil Prezbiter w swoim słynnym traktacie o sztuce „Diversarum Artium Schedula” napisanym pomiędzy 1100 a 1125 podawał receptury farb olejnych sposoby ich mieszania przy wykorzystaniu oleju orzechowego.
Wyjątkowa łatwość, z jaką przy pomocy tych farb można mieszać kolory i budować przejścia tonalne czyni je wyjątkowymi wśród innych materiałów malarskich; jednocześnie pozwalają na uzyskanie bogatych i różnorodnych efektów przy pomocy tzw. laserunku (farba kładziona bardzo cienkimi warstwami) czy impasto (grube fragmenty budujące głębokie struktury na podobraziu).
Standardowym podłożem do namalowania obrazu olejnego jest płótno, wykonane z czystego lnu o mocnym i gęstym splocie. Płótno jest przycinane do odpowiedniego rozmiaru i rozpinane na drewnianej ramie (tzw. blejtram, krosno malarskie), do której jest następnie przymocowywane za pomocą gwoździ lub zszywek. W wiekach średnich w Europie bardzo popularne było malarstwo olejne tablicowe, w którym podłożem obrazów były odpowiednio przygotowane (zagruntowane) deski.
Na gotowy obraz olejny zwykle nakładana jest warstwa materiałów żywicowych (lakieru, werniksu), w celu wydobycia głębszych efektów tonalnych, oraz ochrony powierzchni płótna przed czynnikami atmosferycznymi, drobnymi otarciami, zabrudzeniami czy gromadzeniem się kurzu.
Pomimo pojawienia się w XX w. zupełnie nowych, syntetycznych farb akrylowych, obrazy olejne do tej pory są uważane za kwintesencję sztuki malarskiej w najbardziej klasycznym jej wydaniu. Obrazy wykonane olejem na płótnie są niezwykle trwałe, oraz wyróżniają się swoimi wartościami kolorystycznymi, które zachowują przez długie lata. Nasycone świetlistymi barwami, przyciągają uwagę i tworzą niepowtarzalne efekty wizualne.
O artystce:
Klaudia Choma urodziła się w 1988 roku. Studia artystyczne rozpoczęła w 2009 roku w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie na Wydziale Grafiki w pracowni Profesora Ryszarda Osadczego, które następnie kontynuowała na Wydziale Malarskim warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W roku 2015 uzyskała tam dyplom magisterski w pracowni prof. Stanisława Baja, zaś aneks do dyplomu przygotowała w Pracowni Struktur Wizualnych Profesora Jacka Dyrzyńskiego. Jej obrazy znajdują się w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą, jak i w galeriach sztuki współczesnej.
W twórczości Klaudii Choma przewijają się trzy główne motywy malarskie: architektura, meble oraz świat przyrody: flora i fauna.
Charakterystyczna technika malarska Klaudii Chomy pozostaje niezmienna niezależnie od przedstawionego motywu: artystka od lat wierna jest farbom olejnym (czasami łączonymi z akrylami), a jej dzieła łączy przygaszona, ziemista lub szara gama kolorystyczna. Drugi plan, opracowany szaro-ziemistymi impastami (grubo nakładanymi warstwami farby) jest wspólnym mianownikiem wszystkich prac warszawskiej malarki, nadając im wyraz odrealnienia i melancholii.
Więcej o malarce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu.
Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
