O obrazie:
Granica to jeden z trzech obrazów tworzących krótką serię „Narracje wizualne”, prezentowaną w naszej Galerii Wiele Sztuki. Surrealistyczne i niepokojące portrety powstały w wyniku fascynacji malarki anatomią ludzkiej twarzy i jednocześnie chęci przedstawienia jej w zaskakujący i nieoczywisty sposób, otwierający drogę do swobodnych i indywidualnych interpretacji. Te oniryczne wizje z pogranicza jawy i halucynacji przedstawiają modele poddane jakimś tajemniczym deformacjom, burząc logiczny porządek znanej nam rzeczywistości.
O temacie obrazu: Portret
Portret, inaczej wizerunek lub podobizna, jest przedstawieniem określonego człowieka (modela) z uwzględnieniem jego charakterystycznych cech indywidualnych i czasami również stanu psychicznego (portret psychologizowany). Jako temat stosowany jest w szeregu sztuk wizualnych: malarstwie, rzeźbie, fotografii i grafice. Ma wiele odmian, na przykład może przedstawiać całą postać (portret en pied), do kolan, popiersie lub samą głowę. W zależności od okoliczności i zamierzonego efektu, malarz może podjąć decyzję jak chce ustawić osobę portretowaną: model może być przedstawiony od przodu (fr. en face), z profilu, lub w pozie tzw. trzech czwartych (fr. un trois quarts) – czyli z twarzą skierowaną w bok; jest często stosowane ustawienie ze względu na chyba najlepszą możliwość oddania wyglądu osoby portretowanej. Rodzajem portretu jest też portret własny artysty (autoportret), z portretu wywodzi się jego specyficzna odmiana zwana karykaturą.
Portrety na przestrzeni dziejów spełniały wiele funkcji. Pełniły przede wszystkim ważną rolę propagandową, przedstawiając władców w zależności danej potrzeby informacyjnej albo w otoczeniu ksiąg i bibliotek, na tle wspaniałych krajobrazów, lub potężnych zamków czy niezwyciężonej floty. Pełniły też rolę informacyjną i dokumentacyjną; w czasach braku Internetu i social mediów portret był w zasadzie jedyną możliwością wzajemnego przedstawienia wizerunku przyszłych żon i mężów w aranżowanych małżeństwach, zwyczajowo praktykowanych pomiędzy panującymi rodami w wielu kulturach całego świata. W portretach zbiorowych, poprzez odpowiednie rozdzielenie form i przestrzeni na portrecie, malarz ma możliwość zasygnalizowania różnych relacji, zachodzących pomiędzy przedstawianymi postaciami – może sugerować miłość, zaufanie, napięcie lub nawet wrogość.
Historia portretu jako tematu artystycznego jest bardzo długa. Towarzyszy ludzkości prawdopodobnie od momentu, kiedy to któryś z naszych pra, pra przodków przy pomocy kawałka węgla zaczął pod wpływem nieodpartego impulsu odtwarzać sylwetki ludzi i zwierząt na ścianach jaskini. Najstarsze portrety, które zachowały się do naszych czasów pochodzą z czasów starożytnego Egiptu i Mezopotamii. W Egipcie już w czasach Średniego Państwa, czyli ponad 4 tys. lat temu zaczęły powstawać subtelne portrety psychologizowane. W starożytnej Grecji od mniej więcej IV w. p.n.e. rozwijał się portret rzeźbiarski, który swój rozkwit osiągnął w okresie hellenistycznym, trwającym mniej więcej do czasu zajęcia Egiptu przez Rzymian. W czasach cesarstwa rzymskiego portret zaczął być wykorzystywany propagandowo i do celów oficjalnych, powstały wtedy liczne i często wyidealizowane portrety cesarzy, senatorów i wojskowych. W czasach po upadku Rzymu portret jako samodzielny temat malarski stracił na znaczeniu i służył głównie jako uzupełnienie scen religijnych. Dopiero od przełomu XIV i XV wieku w Niderlandach i w okresie renesansu we Włoszech portret zaczął się odradzać; powstały wtedy doskonałe, niemalże fotograficzne portrety autorstwa Jana van Eycka, Hansa Memlinga, Pisanella i Leonarda da Vinci. W kolejnych epokach malarstwo portretowe nadal się znakomicie rozwijało; barok przyniósł dzieła Diego Velázqueza, Rubensa i Rembrandta, wiek XVIII angielskie portrety arystokratów, a koniec XIX wieku impresjonistyczne portrety Pierre-Auguste Renoira. Pojawienie się nowych mediów: fotografii i filmu, spowodowało konieczność odnalezienia dla malarstwa portretowego nowej roli. Temat ten wykorzystywali jako pole do poszukiwań twórczych artyści praktycznie wszystkich nowo powstałych, awangardowych kierunków i nadal jest to jeden z najbardziej popularnych motywów malarskich, który podejmują współcześni twórcy.
O technice:
Malarstwo olejne to proces malowania pigmentami (barwnikami) wymieszanymi z olejem jako spoiwem. Przez kilka stuleci było najpowszechniejszą techniką malowania artystycznego, zwłaszcza na takich podłożach jak płótno czy deska, rozprzestrzeniając się z Europy na resztę świata. Zalety farb olejnych to przede wszystkim bogaty i gęsty kolor, możliwość nakładania farby zarówno warstwami cienkimi, przezroczystymi (laserunek) jak i grubymi, prawie rzeźbionymi (impasto). Do wad możne zaliczyć ich stosunkowo długi czas schnięcia, co przy dużych i skomplikowanych kompozycjach znacznie wydłuża czas powstawania dzieła.
Najstarsze znane nam obrazy olejne, które przetrwały do naszych czasów zostały stworzone przez buddyjskich artystów w Afganistanie i pochodzą z VII wieku naszej ery. Farby olejne były również używane przez Europejczyków już co najmniej od XII wieku, jednak główne do takich celów jak dekorowanie posagów czy wnętrz. Oleje do malowania obrazów jako pierwsi zaczęli stosować artyści niderlandzcy w Europie Północnej (Jan van Eyck, XV w.). Stopniowo ta technika zyskiwała na popularności i dotarła również do Włoch i innych krajów europejskich.
Najbardziej popularne oleje do produkcji farb olejnych są pozyskiwane z lnu, maku lub orzechów włoskich. Z zależności od użytego rodzaju oleju, farba może mieć różne odcienie i czas schnięcia. Farby olejne w celu uzyskania bardziej płynnej konsystencji można rozcieńczyć terpentyną.
O artystce:
Michelle Leibich pochodzi z Bydgoszczy, gdzie w 2019 roku ukończyła 6-letnią szkołę plastyczną. Studia artystyczne rozpoczęła w 2021 na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi w pracowni prof. dr hab. Wojciecha Ledera, a na drugim semestrze w pracowni Ekspresji Malarskiej prof. Joanny Trzcińskiej. Po roku spędzonym w Łodzi rozpoczęła kolejny rok studiów na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni prof. Wojciecha Cieśniewskiego. Obecnie studentka III roku studiów na tej uczelni.
Już od wielu lat największą przyjemność sprawia młodej artystce malowanie oraz rysowanie portretów. Po latach studiowania ludzkiej anatomii twarzy, zaczęła ją przedstawiać w nieoczywisty sposób, nie zawsze dosłowny i na pierwszy rzut oka niedostrzegalny.
Najczęściej sięga po farby olejne z tego względu, że pozwalają na dużą swobodę pracy oraz nie ograniczają w podejmowaniu decyzji, to medium nie wywiera presji czasu w procesie schnięcia. Pozwala to artystce na tworzenie delikatnych, miękkich i płynnych zmian tonalnych pomiędzy kolorami, tak aby powstała w efekcie piękna mgła, a nie ostre przejścia z jednego do drugiego koloru.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę
