Cykl rysunków „Portret współczesnej kobiety”
Przedstawiony rysunek, będący III częścią cyklu “Portret współczesnej kobiety”, stanowi ciekawe połączenie techniki rysunkowej z nowoczesnym podejściem do tematu portretu. Autorka stawia w nim pytania o tożsamość, kulturę i rolę kobiety we współczesnym świecie. Rysunek wpisuje się w szerszy kontekst pracy teoretycznej autorki, w której poruszony został wątek noszenia chusty w kulturze europejskiej i muzułmańskiej. Dzięki temu praca nabiera dodatkowego znaczenia i staje się komentarzem do złożonych relacji między kulturą, religią i tożsamością jednostki.
Wartość artystyczna. Jest to jednocześnie praca o dużym potencjale; autorka wykazała się dojrzałością artystyczną i umiejętnością przekazywania złożonych idei za pomocą prostych środków wyrazu.
Kolorystyka: Prawie monochromatyczna kolorystyka pracy, oparta na odcieniach beżu, brązu i zieleni, wzmaga dynamikę sceny. Zastosowanie takiej ograniczonej palety barw pozwala skupić uwagę widza na formie i przekazie, a jednocześnie podkreśla symboliczny charakter pracy. Tkanina, która ma wyraźnie mocniejszy i cięższy walor, sprawia wrażenie tarczy, za którą chroni się modelka.
O cyklu „Portret współczesnej kobiety”.
Pochodzący z 2021 roku cykl pięciu rysunków pod wspólnym tytułem wchodzi w skład pracy dyplomowej artystki. Cykl jest związany z pracą teoretyczną, nawiązującą do szeroko rozumianego tematu kobiecej tożsamości w różnych kulturach, w tym społeczno-religijnego zagadnienia noszenia chusty w europejskim i muzułmańskim obszarze kulturowym. Cykl zaprasza widza do refleksji nad złożonością kobiecego doświadczenia. Artystka, poprzez zastosowanie subtelnych i minimalistycznych środków wyrazu, stworzyła przekaz uniwersalny, który może być interpretowany na wiele sposobów. Prace wywołują u widzów różne i skomplikowane emocje. Z jednej strony tkanina, która częściowo zakrywa ciało kobiety, symbolizuje formę ograniczenia, zamknięcia czy uwięzienia. Z drugiej strony, odsłonięte części ciała, takie jak stopy i ręce, mogą sugerować pewną bezradność, nagość i bezbronność.
Minimalizm i symbolika. Minimalistyczna forma rysunków potęguje ich symboliczny wymiar. Brak zbędnych detali sprawia, że każdy element kompozycji nabiera większego znaczenia. Poprzez swoją prostotę, dzieła nawiązują do tradycji klasycznego portretu, jednocześnie wpisując się w kontekst współczesnej sztuki.
Kompozycja każdego z pięciu części cyklu składa się z trzech elementów pozostających ze sobą w interaktywnym dialogu: ciała kobiety, spowijającej ją częściowo tkaniny i jednolitego, bezkresnego tła. Ułożenie postaci, kolorystyka, linie ciała i draperia owinięta wokół ciała modelki tworzą wrażenie spętania i napięcia. Z kolei bladożółtawe, beżowo-cieliste bezkresne tło jest wspólnym mianownikiem cyklu, tworzącym neutralną przestrzeń, która pozwala skupić uwagę na postaciach przedstawionych w rożnych sytuacjach kobiet. Jego monochromatyczność podkreśla symboliczny charakter dzieła. Na żadnym z rysunków nie poznamy też twarzy portretowanej kobiety; wszystkie modelki mają całkowicie lub częściowo zasłonięte oblicza.
O temacie cyklu: Portret
Portret to jedna z najstarszych i najbardziej złożonych dziedzin sztuki. Od starożytnych egipskich hieroglifów, poprzez renesansowe arcydzieła, aż po współczesne fotografie malarskie – portret ewoluował, odzwierciedlając zmieniające się poglądy na temat człowieka i jego roli w społeczeństwie.
W różnych okresach historycznych portret pełnił różne funkcje. Był narzędziem propagandy, symbolem statusu społecznego, wyrazem indywidualności lub po prostu dokumentem historycznym. Zmieniały się także kanony piękna i ideału człowieka, co miało bezpośredni wpływ na sposób przedstawiania postaci.
Współczesny portret jest niezwykle zróżnicowany. Artyści eksperymentują z różnymi technikami, materiałami i formami, tworząc dzieła, które wykraczają poza ramy tradycyjnego portretowania. Portret stał się polem do dyskusji na temat tożsamości, płci, rasy i innych aspektów ludzkiej egzystencji.
O technice: rysunek w technice mieszanej, farba olejna i pastele na papierze
Technika mieszana, łącząca farbę olejną z pastelami, to dla malarzy pole do nieograniczonych eksperymentów. Pozwala ona na stworzenie unikalnych, indywidualnych dzieł, które odzwierciedlają osobowość artysty. Dzięki tej technice można uzyskać zarówno gładkie, jednorodne powierzchnie, jak i szorstkie, pełne faktury. Ponadto, łączenie tych dwóch mediów umożliwia tworzenie dzieł o wielowarstwowej strukturze, które odkrywają się przed widzem na nowo przy każdym spojrzeniu.
Farby pastelowe mimo swojej pozornej prostoty, oferują artystom szerokie możliwości ekspresji. Ich matowe wykończenie i aksamitna faktura pozwalają na uzyskanie wyjątkowych efektów kolorystycznych i świetlnych. Dzięki możliwości nakładania wielu warstw oraz rozcierania pigmentów, pastelami można tworzyć zarówno delikatne przejścia tonalne, jak i wyraźne kontrasty. Dodatkowo, pastelowe pociągnięcia są bardzo trwałe, pod warunkiem odpowiedniego zabezpieczenia pracy.
Farba olejna ma gęstą konsystencję, co pozwala na łatwe mieszanie kolorów i tworzenie płynnych przejść tonalnych. Powolne schnięcie, chociaż czasami stwarza problemy techniczne, daje dużo czasu na poprawki i eksperymenty. Obrazy wykonane farbami olejnymi mają głębię i bogactwo kolorów, a dzięki różnym technikom nakładania można uzyskać różnorodne efekty.
Dlaczego malarze stosują techniki mieszane? Techniki mieszane pozwalają malarzom na osiągnięcie bogactwa tekstur i głębi obrazu, które są trudne do uzyskania przy użyciu jednego medium. Połączenie różnych materiałów, takich jak gładkie akryle i szorstkie pastele, tworzy interesujące kontrasty i nadaje dziełu dynamiczny charakter. Dzięki temu obraz staje się bardziej trójwymiarowy i angażuje zmysły widza. Ponadto, techniki mieszane umożliwiają stworzenie iluzji przestrzeni i światła, co pozwala na osiągnięcie większej realizmu w przedstawianych scenach
O artystce:
Zofia Słupczyńska urodziła się 04 grudnia 1999 r. w Poznaniu. Pochodzi z rodziny o artystycznych tradycjach; jej ciocią od strony ojca była Maria Dolna, uznana graficzka i malarka, natomiast oboje rodzice są architektami. Z kolei babcia od strony mamy jest poetką i pisze przepiękne wiersze.
W latach 2022 – 2023 Zofia Słupczyńska pracowała jako malarz animator oraz malarz cyfrowy przy produkcji animowanego filmu “Chłopi” w reżyserii Doroty Kobieli i Hugh Welchmana. Część jej ujęć z filmu można zobaczyć na Instagramie: @z.slupczynska.art oraz Facebooku/Zofia Słupczyńska ART, oraz oficjalnym Instagramie filmu: @chlopifilm.
Artystka czerpie inspiracje z otaczającej rzeczywistości, a przede wszystkim z ludzi i ich zachowań. Malując portret często wczuwa się w daną osobę i podejmuje próbę uchwycenia jej charakteru, a także jej wnętrza. Szczególnie bliska artystce jest postać kobiety i to ona widnieje w dużej części jej prac. Więcej o malarce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Obrazy na ścianę
