O obrazie:
Portrety w scenach rodzajowych są ulubionym motywem prac Gabrieli Michalczuk na tym etapie rozwoju jej twórczości. Artystka oddaje się temu tematowi z pasją, talentem i zaangażowaniem wręcz nietypowym dla twórców w tak młodym wieku; to tylko bardzo dobrze rokuje z punktu widzenia wartości jej prac. Malarka nie boi się przy tym większych formatów, pole obrazowe Roku 2017 jest spore i ma wymiary 150 cm na 120 cm, jego układ jest horyzontalny i jest prostokątem leżącym na dłuższym boku.
Widzimy rodzinę na kempingu, po pełnym wrażeń wakacyjnym dniu pomału zapada wieczór i trzeba będzie przez pójściem spać sprzątnąć ze stołu i nieco ogarnąć teren wokół przyczepy. Wakacje tego roku były wyjątkowo udane, zasługują zatem na takie malarskie upamiętnienie.
Kompozycja pracy jest otwarta i wieloplanowa, a cała przestrzeń gęsta od szczegółów; nasz punkt widzenia jest usytuowany blisko krawędzi stołu zastawionymi różnymi przedmiotami, butelkami z napojami i jedzeniem. Mocno skontrastowane kolory, podkreślone przez niskie światło padające na dwie dziecięce postaci pijące sok, podbijają wrażenie głębi przestrzeni.
Drugi plan jest wypracowany przez malarkę w ten szczególny, fotograficzny i uproszczony sposób – postaci są nieostre, a kontury zamazane. Nie znaczy to, że ten drugi plan jest jakoś szczególnie mniej ważny i pominięty w procesie dopracowania detali. Chodzi w tym celowym zabiegu o podkreślenie wrażenia, że patrzymy na scenę okiem kamery, w bliskim kadrze i przez wąski obiektyw, stąd ostrość dalsza nam się naturalnie rozmywa.
O temacie obrazu: portret
Portret jest artystycznym wizerunkiem przedstawiającym określonego człowieka (zwłaszcza jego twarz), z uwzględnieniem indywidualnych cech wyglądu fizycznego, urody, czasami też stanu psychicznego. Stosowany jako temat w różnych dziedzinach sztuki wizualnej (malarstwo, rzeźba, grafika, fotografia), portret jako gatunek ma długą historię i wiele odmian. Biorąc pod uwagę różne kryteria, dzieli się kilkanaście typów, np. portret zbiorowy, autoportret, karykatura, miniatura, realistyczny lub imaginacyjny, fikcyjny. Jest jednym z najstarszych i najczęściej spotykanych gatunków sztuki. Był tworzony zarówno jako pamiątka osobista, rodzinna i jako przedstawienie oficjalne, by upamiętnić godność pełnioną przez portretowaną osobę.
Jako samodzielny gatunek malarski był wysoko ceniony i rozwijany w kulturach starożytnej Azji, dalekiego i bliskiego wschodu (na przykład w Egipcie w już w okresie Średniego Państwa c. 2 tys. lat p.n.e. powstawały portrety psychologizowane). W Europie w wiekach średnich miał niewielkie znaczenie i pełnił raczej rolę uzupełniającą w scenach religijnych. Dopiero od czasów renesansu sztuka portretowa znów weszła w główny nurt praktyki artystycznej, poszerzając swój zakres i obejmując rozmaite warstwy społeczne.
Na tle przyspieszającego postępu technicznego przełomu wieków i towarzyszących mu zmian społecznych, powstało wiele nowych i awangardowych kierunków w sztuce. Nowo powstające media – fotografia i film, stały się mocnym zagrożeniem dla tradycyjnej funkcji dokumentacyjnej malarstwa, nie tylko zresztą portretowego. Artyści tworzący portrety musieli więc jakoś odnaleźć się w tej szybko zmieniającej się rzeczywistości; adoptowali zatem i wprowadzali do malowanych przez siebie portretów idee impresjonizmu, kubizmu czy nawet surrealizmu tworząc wizerunki przedstawianych modeli w sposób do tej pory niespotykany.
W dzisiejszych czasach portret pozostał jednym z najbardziej popularnych obszarów artystycznej wypowiedzi, tworzony w praktycznie wszystkich stylach i kierunkach.
O malarstwie rodzajowym:
Malarstwo rodzajowe jako odrębny gatunek malarski rozwinęło się w północnej Europie w wieku XVII i było odpowiedzią na poważny kryzys w sztuce wywołany reformacją. Protestanci sprzeciwiali się obecności w kościołach portretów i obrazów ze scenami religijnymi, a niektórzy kalwiniści niechętnym okiem patrzeli nawet na malarskie zdobienia domów i ich wnętrz.
Wielu malarzy w regionach objętych reformacją utraciło więc swoje regularne źródła dochodów i aby znaleźć jakieś wyjście z tej trudnej sytuacji, albo emigrowali, albo zwracali się w stronę tematów, co do których kościół protestancki nie wnosił zastrzeżeń. Zaczęły więc powstawać obrazy, które wyróżniała tematyka związana z życiem codziennym. Takie obrazy, przedstawiające zwyczajne sceny, anonimowe postacie w typowych wnętrzach domów, zajęte prozaicznymi czynnościami: parzenie herbaty, nalewanie mleka, zmywanie naczyń, porządki w kuchni czy rozmowa przy stole, zaczęto z czasem nazywać malarstwem rodzajowym.
Najwybitniejszym malarzem, wręcz mistrzem rodzącego się malarstwa rodzajowego w XVI wieku był niewątpliwie Pieter Bruegel Starszy (ok. 1525-1569). Takimi obrazami jak słynne Chłopskie wesele czy Wiejski taniec wykazał swój kunszt malarski i znajomość natury ludzkiej, stwarzając nową przestrzeń twórczą dla przyszłych pokoleń malarzy. Szczyt popularności malarstwo rodzajowe osiągnęło na przełomie XIX i XX wieku, kiedy to malarze tworzący nowe kierunki (impresjonizm, postimpresjonizm, realizm) chętnie wykorzystywali sceny z życia codziennego do rozwijania swoich awangardowych reguł twórczych.
O technice: olej na płótnie
Malarstwo olejne to sztuka tworzenia obrazów przy pomocy farb będących mieszaniną różnych pigmentów (barwników) z rafinowanymi olejami: lnianym, orzechowym lub makowym.
W Europie początkiem dominacji tej techniki malarskiej jest wiek XV. Uważa się że wynalazcą, a przynajmniej najbardziej znanym propagatorem malarstwa olejnego był niderlandzki artysta Jan van Eyck (1390 – 1441), który uchodzi również za twórcę nowożytnego malarstwa portretowego i prekursora wczesnego renesansu. Van Eyck potrafił wykazać i skutecznie wykorzystać właściwości farb olejnych, takie jak rozpiętość i bogactwo uzyskiwanych kolorów czy też możliwość oddania drobnych, delikatnych szczegółów kompozycji.
Pomimo pojawienia się w XX w. zupełnie nowych, syntetycznych farb akrylowych, obrazy olejne do tej pory są uważane za kwintesencję sztuki malarskiej w najbardziej klasycznym jej wydaniu.
Obrazy wykonane olejem na płótnie są niezwykle trwałe (pod warunkiem ich odpowiedniego zabezpieczenia werniksem), oraz wyróżniają się swoimi wartościami kolorystycznymi, które zachowują przez długie lata. Nasycone świetlistymi barwami, przyciągają uwagę i tworzą niepowtarzalne efekty wizualne.
O artystce:
Gabriela Michalczuk jest absolwentką Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Artura Grottgera w Supraślu. Obecnie studiuje na III roku malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.
Zachwyca ją realizm, specjalizuje się w malarstwie olejnym. W swoich obrazach umieszcza najbliższe jej osoby: rodzinę i przyjaciół, przenosząc na płótno ich charaktery i pokazując, co wnieśli w jej życie. Maluje sceny prawdziwe, nie upiększając portretowanych postaci. Fotografuje pędzlem urocze sceny rodzajowe z życia codziennego otaczających ją ludzi. Więcej o artystce przeczytasz tutaj.
Chcesz kupić obraz, ale obawiasz się, że nie będzie pasował do wystroju? Wyślij nam e-mailem zdjęcie swojej ściany, na której chciał byś by wisiała praca, a my odeślemy Ci wizualizację obrazu w Twoim wnętrzu. Więcej informacji w zakładce Obrazy na ścianę.
